Sentimental Violence

Τα βήματα του πάνω στο μέταλλο ακούγονταν αλλόκοτα αφού το οξύ απ' το στόμα του πλάσματος είχε λιώσει τις σόλες των παπουτσιών του. Είχε λαχανιάσει απ' το τρέξιμο, όλοι οι διάδρομοι του φαίνονταν ίδιοι, οι τοίχοι δε διέφεραν και οι διασταυρώσεις ήταν πανομοιότυπες. Σταμάτησε και αφουγκράστηκε χωρίς το αυτί του να πιάνει κανένα ήχο. Έκλεισε τον φακό του για οικονομία στις μπαταριές και με όση περισσότερη ησυχία μπορούσε κάθισε κάτω. Απ' όλη την παρέα του μόνο αυτός ήταν ζωντανός, είχε να δει άνθρωπο εδώ και μια μέρα η τουλάχιστον έτσι νόμιζε γιατί χωρίς ρολόι και χωρίς οποιοδήποτε ίχνος ενημέρωσης δεν ήξερε πια τι ώρα είναι, ποια μέρα είναι. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι πρέπει να μετακινείτε αθόρυβα και συνέχεια για να μην τον βρει το τέρας, του είχε γλιτώσει μια φορά αλλά την επόμενη… ποια επόμενη, δεν θα υπάρξει επόμενη. Εάν ξανασυναντηθούν πάλι τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Έπειτα από ξεκούραση αρκετής ώρας σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και άρχισε να προχωράει δεν ήξερε το προς τα πού αλλά μετακινιόταν συνέχεια. Το φως του φακού του έδειχνε ότι πριν από αυτόν είχαν περάσει και άλλοι απ τον ίδιο δρόμο, η ιδέα και μόνο του έδινε ελπίδες ότι θα βρει και άλλους επιζώντες. "ολόκληρο κρουαζιερόπλοιο με 13000 ανθρώπους, τι διάολο, αποκλείεται να τους έχει σκοτώσει όλους, πότε πρόλαβε!" μουρμούρισε. Εκτός και εάν δεν ήταν μόνο ένα. Στην ιδέα και μόνο η καρδία του άρχισε να χτύπα πιο δυνατά και γρήγορα. Σταμάτησε και αφουγκράστηκε. Τίποτα, ¨ούτε νεκροταφείο δεν έχει τόση ησυχία¨ σκέφτηκε, συνέχισε να περπατάει στις μύτες και να προσέχει το παραμικρό πράγμα. Στην μύτη του διείσδυσε απότομα η μυρωδιά του σάπιου και της καμένης σάρκας. Αμέσως έσβησε τον φακό του και πλησίασε στην άκρη του τοίχου, γλιστρώντας στον οποίο έφτασε στην γωνία, έβγαλε με προσοχή το κεφάλι σιγά-σιγά και κοίταξε εάν ήταν ασφαλές να περάσει απέναντι. Τα μόνα φώτα που λειτουργούσαν ήταν πάνω απ' τις πόρτες των δωματίων, όμως έβγαζαν αχνό φως το οποίο ίσα που φαινόταν. Κοίταξε προς όλες τις κατευθύνσεις, τίποτα. Άρχισε να μετακινείται με αργές κινήσεις απέναντι. Ακριβώς στην μέση του διαδρόμου με την άκρη του ματιού του έπιασε μια κίνηση. Σταμάτησε και όντως κάτι κάπου κινούνταν, παρατήρησε ότι τα φωτάκια των δωματίων εξαφανίζονταν και ξαναεμφανίζονταν σαν κάποιος να πέρναγε από μπροστά τους. Ότι και να ήταν πρέπει να τον είδε γιατί αύξησε την ταχύτητα του κατακόρυφα. Χωρίς να χάσει ούτε χιλιοστό του δευτερολέπτου έφτασε απέναντι και όσο πιο γρήγορα μπορούσε βρήκε ένα δωμάτιο στο οποίο δεν δούλευε το μικρό φως από πάνω. Μαζεύτηκε κάτω απ' την παχιά κάσα της πόρτας και κρατούσε την αναπνοή του για να ακούσει, όμως τίποτα, ούτε περπάτημα, ούτε ο παραμικρός θόρυβος. Έκατσε εκεί για μισή ώρα, μπορεί να ήταν και μια ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει. Βγήκε απ την κρυψώνα του, πλησίασε την γωνία τις διασταύρωσης και κοίταξε προσεκτικά. Το αχνό φως αρκούσε για να τρομάξει με αυτό που είδε. Στην μέση του διαδρόμου το εξωγήινο τέρας τραβούσε κάποιο χέρι από κάτι που μάλλον μερικές ώρες πριν θα ήταν άνθρωπος, το κεφάλι και τα πόδια έλειπαν, υπήρχε μόνο το πάνω μέρος του σώματος με δυο χέρια. Οι λεπτομέρειες ήταν εφιαλτικές, μπορούσες να δεις τα πλευρά, το περισσότερο δέρμα έλειπε, μάλλον λόγο του καυστικού οξέος που έσταζε απ το στόμα του τέρατος και το άλλο χέρι τρανταζόταν άψυχο σαν να μην ήταν αληθινό. Όση ώρα στεκόταν παρατήρησε ότι το πλάσμα ακόμη και τρώγοντας δεν έκανε θόρυβο. Ακούστηκε κάτι από πίσω του, απ' τον τρόμο του δεν μπόρεσε ούτε να κουνηθεί, ευτυχώς.  Γιατί δίπλα του, ούτε πολύ ούτε λίγο στα 2 μέτρα ήταν ένα δεύτερο εξωγήινο πλάσμα. Το είδε με την περιφερειακή του όραση, το ύψος του ήταν ίσο με αυτό ενός κανονικού άνδρα. Το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω του. Τον κοιτούσε, τον περιεργαζόταν με εκείνα τα απίστευτα μικρά μάτια που γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι απ' τις αντανακλάσεις του απειροελάχιστου φωτός. Η καρδία του σταμάτησε, το σώμα του μούδιασε και τα δευτερόλεπτα του φάνηκαν ώρες που δεν πέρναγαν με τίποτα. Τότε είδε στην άλλη άκρη ένα φως μετά βγήκαν μερικά ακόμα. Όταν πλησίασαν λίγο κατάλαβε ότι ήταν φακοί. Μέσα του ήθελε να φωνάξει απ' την χαρά του και την απόγνωση. Συνολικά ήταν 10 άτομα και περπατούσαν παράξενα, δίπλα δίπλα στους τοίχους σε 2 ομάδες των πέντε ατόμων, μόλις διένυσαν μια μικρή απόσταση απ' την γωνία που βγήκαν ένας ένας έσβησαν οι φακοί και άναψαν άλλα πιο μικρά φωτάκια χρώματος πράσινου και κόκκινου. Τα έβλεπε με απίστευτα αργή ταχύτητα να πλησιάζουν. Τα μάτια του απ την κούραση είχαν αρχίσει να θολώνουν, τα ανοιγόκλεισε και η όραση του επανήλθε στο κανονικό. Τότε τον γέμισε ένα κύμα απελπισίας γιατί είδε πως οι άνθρωποι απομακρύνονταν αντί να έρθουν να τον βοηθήσουν. Τα πόδια του είχαν αρχίσει να τρέμουν και προσπαθούσε να κρατηθεί όρθιος. Δεκάδες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό του "αυτό είναι φυσικό, γιατί να ρισκάρεις τις ζωές 10 ατόμων όταν μπορείς να φύγεις", "έπρεπε να ακούσω την μητέρα μου και να μην πάω με την παρέα μου, γιατί να έχουν πάντα δίκαιο οι μητέρες?", "είναι και άδικο να πεθάνω παρθένος ρε γαμώτο ΓΙΑΤΙ?!".

to be continued