Sentimental Violence

Δεκάδες μικρά τερατίνια, με γλοιώδη σώματα γεμάτα στο αίμα να παλεύουν το ένα με το άλλο για κομμάτι ανθρωπίνων σωμάτων. Τα περισσότερα είχαν ήδη γυρίσει προς την μεριά των ηρώων μας και καρφωμένα όλα τους κοιτούσαν. Η ένταση είχε φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, οι μυς του Vio είχαν κοκαλώσει, προσπαθούσε να μιλήσει αλλά το στόμα του αρνιόταν με πεισματικά να ανοίξει. Τα μάτια του είχαν καρφωθεί πάνω στην τεράστια μάζα που αποτελούσε τη Μητέρα που το μεγαλύτερο μέρος του σώματος της έμοιαζε με ένα παραγεμισμένο στομάχι που ήταν έτοιμο να εκραγεί. Κοίταξε και τα μικρά της που αν και ήταν μικρότερα στο μέγεθος ο τρόμος που σου προκαλούσαν δεν ήταν λιγότερος από εκείνα που είχαν συναντήσει μέχρι τώρα. Ένιωθε την καρδιά του να σταματά για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα να ξαναχτυπά, σαν να αρνιέται να παραδώσει τα όπλα. Ο πρώτος που έκανε την αποφασιστική κίνηση ήταν ο Κάλβιν. Γύρισε προς την πόρτα και άρχισε να την ανοίγει. Κανείς από τους τρεις μας δεν περίμενε να μιλήσει ο Κάλβιν, όλοι πέσαμε πάνω στην πόρτα και την ανοίξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Με την περιφερειακή μου όραση είδα τις μινιατούρες τέρατα να αρχίζουν να τρέχουν προς το μέρος μας σαν να 'ταν αγώνας ταχύτητας μετ εμποδίων, σωροί από ανθρώπινα υπολείμματα, κεφάλια, πατούσες και δάχτυλα δεν ήταν τίποτα παρά ένα μικρο πηδηματάκι για αυτά τα κακάσχημα πλάσματα. Μέσα στην βιασύνη μας κάνεις δεν σταμάτησε να ρωτήσει τον Κάλβιν το γιατί ανοίγουμε την πόρτα από την οποία πριν μπήκαμε, αλλά υποθέτω πως όλοι μας ξέραμε ότι ή θα αποδεχτούμε την μοίρα μας και θα κάτσουμε να γίνουμε μεζές, ή θα παλέψουμε για να επιβιώσουμε από αυτόν τον εφιάλτη. Μπορεί οι πιθανότητες μας να ήταν ίδιες, είτε θα καθίσουμε στο μέρος "Σωτηρία", είτε θα γυρίσουμε στο μέρος από εκεί που ήρθαμε, αλλά προτιμούσαμε να προσπαθήσουμε. Είχαμε περάσει σχεδόν όλοι όταν τα μικρά μπάσταρδα μας πρόλαβαν και άρχισαν να ουρλιάζουν απ' την έκσταση και την αδρεναλίνη. Τελευταίος χώθηκε μέσα απ' την πόρτα ο Κερκ, όλοι μας βάλαμε όση δύναμη είχαμε στο να κλείσουμε την ατσαλένια πόρτα, πέσαμε με όλο το βάρος των σωμάτων μας. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα ένα τερατινι έχωσε το κεφάλι του μέσα απ' την εναπομείναν χαραμάδα της πόρτας και έμπηξε τα δόντια του στο καλάμι του Κερκ. Απ την δύναμη που είχαν ασκήσει πάνω στην πόρτα κόψαμε το κεφάλι του τέρατος στην περιοχή του λαιμού. Ένα ουρλιαχτο διαδωθηκε στον διαδρομο και ο Κερκ επεσε κατω με ένα γδουρπο σφαρδαζοντας απ τον πονο. Αν και οι στολες ηταν παχιες και ειδικα κατασκευασμενες για στρατιωτες δεν σταματισε το οξυ. Το υφασμα ελιωσε σε κλασματα δευτερολεπτου, και αρχισε να καιει το δερμα. Καποιες σταγονες ειχαν φτασει μεχρι και το κοκκαλο, η μυρωδια του καμενου υφασματος καλυψε για μερικα δευτερολεπτα την δυσωδια της καμενης σαρκας. Μολις σφραγισαμε την πορτα, δηλαδη καπου στα πεντε δευτερολεπτα αφοτου ο Κερκ δεχτηκε το δαγκωμα, ορμηξα στο κεφαλι που κρεμοταν απ το ποδι του Κερκ, το επιασα με τα χερια και αρχισα να το τραβαω, αυτο μονο χειροτερεψε την κατασταση του Κερκ που λιποθημισε απο τον πονο. Εγω αρχισα να νιωθω ενα καψιμο στο αριστερο μου χερι, γυρισα την παλαμη για να τις δω και ειδα πως ενα μικρο μερος οξεως ηταν αναμεσα στον δεικτη και τον αντιχειρα. Μπροστα στα ματια μου παρακολουθησα να δημιουργείτε ενα κενο, δεν προλαβα να αισθανθω πονο, και το οξυ ειχε ηδη καψει ό,τι βρηκε στο διαβα του και εσταξε κατω στο πατωμα συνεχιζοντας την καθοδικη του πορεια. Ειχα μεινει να κοιταω το αριστερο μου χερι χωρις να μπορω να το πιστεψω. Ολα αυτα μεσα σε δεκατα του δευτερολεπτου. Οταν κοιταξα τον Κερκ ανατριχιαζοντας τρομαξα και μονο στην ιδεα το τι πονο εζησε εκεινος. Τωρα πια μπορουσες να δεις με γυμνο ματι το κοκκαλο απ το ποδι του Κερκ που ειχε γινει αρκετα πιο λεπτο. Ο Κρις ανοιγοκλεινε τα ματια του στεκομενος στην πόρτα. Ο μοναδικος που εκανε την σωστη κινηση ηταν ο Καλβιν. Κλωτσησε το κεφαλι του τερατος, κατι που εγω μες στην βιασυνη μου δεν το σκεφτηκα καν. Τουλαχιστον ετσι θα απομακρυνοταν απ το ποδι του Κερκ και δεν θα ειχα τωραενα αριστερο χερι τρυπιτιρι. Οταν η μποτα του Καλβιν εκανε επαφη με το εναπομειναν μερος του τερατος ακουστηκε ενας ηχος, οπως οταν κοβεις μια μπανανα απ τις υπόλοιπες. Προς ανακουφιση μας το κεφαλι πεταξε προς τον κοντινοτερο τοιχο. Ομως δεν αποχωριστηκε το ποδι του Κερκ. Τωρα κοιτουσαμε σαν ηλιθιοι το πρωην ποδι να κανει σβουρες, να σκαει κατω στο πατωμα και να θρυματιζεται το κοκκαλο. Ο πιο ψυχραιμος ο Κάλβιν επιασε τον Κερκ απ' το ένα χερι και το σηκωσε μεχρι την μεση.

"ΤΙ ΣΤΕΚΕΣΤΕ? ΑΡΠΑΞΤΕ ΤΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ" ουλιαξε με μια εκφραση απογνωσης ζωγραφισμενη στο προσωπο του.
Αρπαξα τον Κερκ απ την αλλη μερια και αρχισαμε να τρεχουμε οσο πιο γρηγορα μας επετρεπαν τα ποδια μας, αν και δεν ήταν τοσο ευκολο με τον Κερκ που ηταν ακομη λιποθημος. ο Κρις ετρεχε μπροστα μας μισογυμνος με τα γυαλια νυχτερινης ορασεως και να σκαναρει τον δρομο μπροστα. Απ το μυαλο μου περασε μια τελειως ακυρη σκεψη, ότι ακομη και μετα απο ολες αυτες τις στιγμες που εγιναν η συνηθεια που είχαν σαν ομαδα τους εβγαινε υποσυνείδητα. Δεν χρειαστηκε ο Καλβιν να πει τίποτα ο Κρις ηξερε πολυ καλα τι να κανει. Δεκαδες σκεψεις περασαν απ το μυαλο μου ομως ρωτησα την πιο σημαντική. Γιατι μου φανηκε τοσο περιεργο που τρομαξα στην αρχη όταν την σκεφτηκα.

"Κάλβιν πως ηξερες ότι δεν θα υπηρχαν τερατα απ την πλευρα που ηρθαμε?"

"Δεν ηξερα, εκεινη την στιγμη που ηλπιζα ηταν οτι δεν θα ειναι. Και εξαλλου οι χτυποι σταματησαν μετα. Δεν ξερω γιατί και πως, απλως ήταν καθαρα αντιδραση ενστινκτου"

Κοιταξα το Καλβιν και προσπαθουσα να καταλαβω το τι ελεγε, ομως ηταν τοσο απιστευτο που τον κοιταξα τρομαγμενος. Δεν μπορουσε να το χωρεσει το μυαλο μου το τι εγινε. Οπως το σκεφτομουν κοιταζοντας το προσωπο του Καλβιν δεν προσεξα και πατησα κατι που εμοιαζε με μηχανικο λαδι. Μεσα σε ενα βλεφαρισμα βρισκόμουν μπρούμυτα κατω στο πατωμα, διπλα μου ο Κερκ και παραδιπλα μου ο Καλβιν που ειχε καταφερει να σταθει ορθιος. Ζαλιζόμουν και το δεξι αυτί μου βούιζε. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ξαναγλιστρισα και τώρα και το προσωπο μου ήταν μες στο λαδι. Άρχισα να σκουπίζω τα ματια μου απ' το λαδι. Οταν σκούπισα το ένα ματι ειδα τον Κρις να τρεχει προς την μερια μας. Το αριστερο μου αυτί που δεν ειχε πρόβλημα άκουγε τον Κρις να ουρλιάζει.

"ΕΡΧΟΝΤΑΙΙΙ!!!"

ξαναπροσπαθησα να σηκωθώ αλλά απέτυχα και πάλι, αυτήν τη φορά ένιωσα τον αυχένα μου να χτυπάει σε γωνία του τοίχου, το ίδιο και οι μηροί. Ο Κάλβιν παράτησε τον Κερκ και αρχισε να τρέχει προς την κοντινότερη πόρτα που μπορουσε να βρει. Ξαναπροσπαθησα να σηκωθώ ομως το μονο που κατάφερα ήταν να καταλήξω πάλι στο πατωμα με την απόγνωση να με γεμίζει. Τότε ειδα την σωτηρία μου. Μια τρύπα στον τοιχο που απ' ό,τι φαινόταν συνέχιζε μερικα μέτρα σε βάθος. Ήταν αρκετα μεγάλο για να με χωρεσει, αρχισα να χώνομαι μεσα με το κεφάλι, το λαδι εκανε την προσπαθεια ακομη πιο δύσκολη. Προχώρησα δυο τρία μέτρα όταν άκουσα τον Κρις από πίσω μου να ουρλιάζει

"ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ"

Γύρισα να δω και εκεινη την στιγμη αποθανάτισα την εικόνα του Κρις να παλεύει να κρατηθεί από οπουδήποτε, ήταν ηδη ο μισός μέσα όταν τον πρόλαβαν. Είδα αίμα να πετάγεται από το στόμα του και τα ποδια του να πετιούνται στον απέναντι τοιχο. Στόματα να τον δαγκώνουν, ποδια από τερατα να τον περιτριγυρίζουν, και με μια πνιγμένη στο αίμα κραυγή ο Κρις να πεθαίνει με τα ματια ανοιχτά και το στόμα του ακομη ανοιχτό απ' την προσπάθεια. Αποτομα ο αψυχος πια κορμος του Κρις να τραβιεται έξω και να κατασπαράζεται. Δυο λεπτά αργότερα η σιωπή επέστρεψε στους διαδρόμους και το μονο που έμεινε να θυμίζει από τον Κρις και το Κερκ ήταν η λιμνούλα του μηχανικού λαδιού που τώρα πια ειχε αναμιχθεί με ανθρώπινο αίμα. Δεν άκουσα ποτέ την κραυγή του Κάλβιν. Αλλά ηξερα πια ότι ήταν νεκρός. Έμεινα ξαπλωμένος ακίνητος να κλαίω, από χαρα ήταν? από λυπη? από απόγνωση? Δε ξερω αλλά ξερω ότι ημουν χαρουμενος που εζησα. Λυπημενος που εχασα τρεις ανθρωπους οι οποιοι ήταν οι προστατες μου. Απογνωση γιατί ακομη και αν επεζησα αυτήν την κατασταση δεν ηξερα το πως θα επιζησω στο μελλον. Ολα μαζι αναμηγμενα με αναμνησεις από την Γη, τους συγγενεις μου, ολους οσους ηξερα, ολους οσους μισουσα, ολους οσους δεν ηξερα. Το κλαμα μου διεκοπη όταν άκουσα εναν ηχο πίσω μου. Γύρισα για να δω και ήσαν ένα τερας που ειχε ξαπλωσει και προσπαθουσε να χωθει στον αεραγωγο. Τρανταχτηκα απ τον τρομο μου και αρχισα να μετακινουμε πιο βαθια. Ευτηχως δεν χωρουσε, ημουν ασφαλης για όση ωρα ημουν εδω μέσα. Προχώρησα δυο τρία μέτρα ακομη και κοιταξα πίσω μου. Το τερας δεν ηταν εκει. Ανακουφισμενος αφησα το κεφαλι μου να πεσει και οι μυς μου χαλαρωσαν. Οι ανασες μου ηταν στον ρυθμο της καρδιας μου. Σιγα σιγα αρχισαν να πεφτουν οι χτυποι της καρδιας μου και οι ανασες. Τωρα που ημουν ηρεμος αρχισα να σκεφτομαι το πως θα βγω από εδω μέσα χωρις να πεθανω. Το να παω πισω δεν ηταν επιλογη οποτε επρεπε να συνεχισω μπροστα. Άρχισα με αργες κινησεις να σπρώχνω το σωμα μου όταν ξανακουσα τον ηχο απο πριν, κοιταξα και ήταν και πάλι ένα τερας που προσπαθουσε να μπει στον αεραγωγο. Συνεχισα να σερνομαι μπροστα. Οταν γυρισα να ξανακοιταξω πίσω ειδα ότι το τερας ειχε σηκωθει, εβλεπα τα ποδια του. Παραξενευτικα, πρωτον το γιατί επιμενει τοσο πολυ με το να μπει αφου ειχε δοκιμασει να μπει και πριν, μπορει να ηταν αλλο τερας εκεινο απαντησα στον εαυτο μου. Μπορει. Το ειδα να κανει μερικα βηματα πισω απ' την εισοδο που ειχα μπει εγω. Σταματισα και παρακολουθουσα το τι κανει. Τοτε καταλαβα τι εκανε τοση ωρα οταν ειδα ενα γνωστο μικρο κεφαλι να ξεπροβαλει και να κοιταει μεσα στον αεραγωγο, ακριβως πανω μου. Παγωσα, το μυαλο μου εστελνε μηνυματα στους μυς, αλλά εκεινοι δεν ανταποκρινοντουσαν. Το μικρο κοιταξε ξανα προς την μερια του μεγαλου τερατος με απορια χωρις να μπορει να καταλαβει. Ομως εγω ειχα καταλαβει, τοση ωρα δεν προσπαθουσε να μπει στον αεραγωγο αλλα εδειχνε στο μικρο το που βρησκομουν. Τότε το μεγάλο εσπρωξε με το κεφάλι του το μικρο πιο μέσα στον αεραγωγο. 


Τότε ολα τα σηματα του μυαλου μου εφτασαν επιτελους και με σπασμωδικες κινησεις γεματες τρομο αρχισα να σερνομαι οσο πιο γρηγορα μπορουσα μπροστα. Ενιωσα εναν πονο στο ποδι μου σαν να με δαγκωσε σκυλι. Ομως μες τα επομενα δευτερα ενιωσα και εγω τον πονο που ειχε νιωσει ο Κερκ. Αρχισα να κουναω το ποδι μου περα-δωθε μπας και καταφερω να σκοτωσω το μικρο μπασταρδο. Ομως εκεινο δεν ενιωθε τίποτα. Μετα από 1 λεπτο παλης μαζι του άκουσα τον γνωριμο πια ηχο και το ποδι μου εγινε πολυ πιο ελαφρυ. Ουρλιαζοντας και βριζοντας κοιταξα πίσω μου και ειδα το μικρο να φευγει με το ποδι μου στο στομα του, συνεχισα να σερνομαι με όση δύναμη ειχα, ομως δεν ήταν αρκετο. Συντομα περισσοτερα μικρά ηρθαν και συνεχισαν την δουλεια του προηγουμενου. Δεν χωραγαν ολα μαζι οποτε ένα ένα επερναν κομματια μου μαζι τους.

Μεχρι που εκλεισαν τα ματια μου βλεποντας ένα μικρο κωλογαμημενο μπασταρδεμενο γαμιδι να φευγει με τα γεννητικα μου οργανα.

Η σωτιρια μου εγινε η καταδικη μου.

The End

"Μην κουνηθείς, είναι έξω απ την πόρτα"
Αφουγκράστηκε αλλά δεν άκουγε ούτε τον παραμικρό θόρυβο. "Δεν ακούω τίποτα"
"Το να μην τα ακούς είναι φυσικό, αλλά ευτυχώς για εμάς είναι θερμόαιμα ζώα, η ό,τι είναι, και φαίνονται με infravision"
"έφυγαν"

Μόλις το ακούσαμε σηκωθήκαμε, τότε είδα ότι εκείνος που καθόταν μπροστά στην πόρτα δεν ήταν ο Κρις, απ ότι φαίνεται άλλαζαν όσο κοιμόμουν. Και μπροστά του είχε 2 μικρές οθόνες που έδειχναν τον διάδρομο με σκούρα χρώματα και κάποια σημεία ήταν κόκκινα.

«Ώστε έτσι έχουν επιβιώσει μέχρι τώρα» σκέφτηκα.

"Και τώρα? Τι θα κάνουμε? Έχετε κάποιο σχέδιο η απλώς θα μετακινούμαστε?" ρώτησα

"Ο στόχος είναι να βρούμε ένα μέρος πιο ασφαλές, με πιο χοντρές πόρτες, τοίχους και προμήθειες" του απάντησε κάποιος.

"και ποσό μακριά είμαστε από αυτό το στόχο?" ρώτησα με ενθουσιασμό.

"δυο διαδρόμους των 100 μέτρων, σκάλες των τεσσάρων ορόφων και από εκεί και πέρα είναι 220 μέτρα ευθεία μέχρι την πόρτα της σωτηρίας μας" αυτός που μίλησε ήταν ο Κρις που είχε μόλις ξυπνήσει. Σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου "Εγώ είμαι ο Κρις, μέσα στην βιασύνη μας δεν συστηθήκαμε, είμαι ο ειδικός σε τεχνολογικά, χάρτες, άνοιγμα πορτών, ότι θες" είχε ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ήταν ο πιο μικροκαμωμένος απ όλους, λίγο πιο κοντός από εμένα και πιο λεπτός.

"Κάλβιν, είμαι ο αρχηγός της ομάδας." Αυτός ήταν που καθόταν μπροστά στην πόρτα.

"Και εγώ είμαι ο Κερκ"

"ο Κερκ ήταν απλός πολίτης όταν τον βρήκαμε αλλά τώρα με όσα περάσαμε μαζί έχει γίνει ένας πολύ καλός στρατιώτης" πρόσθεσε ο Κάλβιν.

"Χαίρομαι που σας γνωρίζω, Vio, όπως ήδη ξέρετε"

"Λοιπόν μαζευτείτε, είναι ώρα να φύγουμε, το πεδίο είναι ελεύθερο και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε"

Ο Κάλβιν γύρισε προς την μεριά του Vio κρατώντας στο χέρι του ένα αυτόματο πολυβόλο.

"θα σου είναι χρήσιμο, αλλά πρόσεχε που ρίχνεις, το μόνο που μας λείπει είναι κάποιος να πυροβολάει εμάς"

Για τον όγκο του ήταν ελαφρύ και εύστροφο όπλο, αλλά ήταν το διπλάσιο πάχος απ το χέρι του και σχετικά μακρύ.

"Πάμε, και κάτι άλλο Vio, έξω ούτε κιχ πρέπει να προσέχουμε. Προσπάθησε να μας ακολουθείς και μη μένεις πίσω"

Η πόρτα άνοιξε και πάλι η μυρωδιά του σάπιου και της καμένης σάρκας γέμισε τα πνευμόνια του. Αυτή την φορά ήταν χειρότερα γιατί δυο ώρες να αναπνέεις σχετικά καθαρό αέρα και μετά πάλι να βγαίνεις έξω ήταν σαν βασανιστήριο, ήθελες να ξεράσεις. Ένας ένας βγήκαμε όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε ο Κρις μας έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να πάμε, είχε τα σχέδια του κρουαζιερόπλοιου μέσα σε έναν υπολογιστή παλάμης. Φτάσαμε στην πόρτα που οδηγούσε στις σκάλες και βρήκαμε μια τρυπούλα που ίσα ίσα χώραγε το καλώδιο για την οπτική κάμερα. Την πέρασε ο Κρις από εκεί και κοίταξε παντού μέσα απ την οθόνη. Όσο κοιτούσε ο Κρις ο καθένας μας πρόσεχε τον διάδρομο. Η πόρτα άνοιξε μετά από μερικά λεπτά προσπάθειας του Κρις. Περάσαμε και την κλείσαμε πίσω μας. Ακολουθήσαμε τον Κρις που πήγαινε προς τα επάνω στις σκάλες. Ανεβήκαμε τέσσερις ορόφους και σταματήσαμε πάλι μπροστά σε μια πόρτα. Ο Κρις έκανε ότι έκανε και πριν, άνοιξε την πόρτα αφού πρώτα έλεγξε το χώρο, πέρασε πρώτος. Μετά ακολούθησε ο Κάλβιν, ο Vio και τέλος ο Κερκ.

"Να! Εκείνες οι δυο πόρτες είναι ο στόχος μας" ψιθύρισε ο Κρις δείχνοντας προς τα δεξιά του σκοτεινού διαδρόμου. Δεν φαίνονταν πολύ καθαρά όμως απ το αχνό φως μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν δυο πόρτες και το ότι ήταν αρκετά μακριά. Άρχισαν να περπατάνε προς τα δεξιά, αθόρυβα και αργά. Μπορούσες να ακούσεις την καρδιά σου μέσα στην σιωπή που κυρίευε όλο το πλοίο. Είχαν μείνει δέκα με δεκαπέντε μέτρα μέχρι να φτάσουν όταν άκουσαν κάτι απ την μεριά που μόλις ήρθαν. Όλοι πάγωσαν, γύρισαν αργά προς το μέρος που ακούστηκε ο θόρυβος και περίμεναν. Ο Vio είχε πάρει το δάχτυλο απ την σκανδάλη για να μην κάνει κανένα λάθος, «καλύτερα να αρχίσω να πυροβολώ τελευταίος παρά να κάνω καμιά μαλακιά τώρα και να μας καρφώσω όλους» σκέφτηκε από μέσα του. Με τις καρδιές τους να χτυπάνε σε τρελούς ρυθμούς όλοι στεκόντουσαν ακίνητοι. Ο Κάλβιν έκανε μια χειρονομία που σήμαινε να αρχίσουν να μετακινούνται προς τις πόρτες. Βήμα-βήμα με την πλάτη προς τις πόρτες και κοιτώντας στην διασταύρωση που υπήρχε μπροστά τους έφτασαν στα 5 μέτρα απόστασης απ την σωτηρία τους. Για μια στιγμή ο Vio κοίταξε προς τις πόρτες και ξανάφερε το βλέμμα του πίσω στην διασταύρωση. Μακάρι να μην έκανε εκείνη την κίνηση. Πάτησε κάτι κυλινδρικό και προσγειώθηκε με την πλάτη στο πάτωμα, χτύπησε το κεφάλι του και άφησε να του διαφύγει ένα μακρόσυρτο φωνήεν. Τα τρία Κ γύρισαν για να δουν τι έγινε και μόλις κατάλαβαν άλλαξαν ταχύτητα. Ο Κρις έτρεξε προς την πόρτα και άρχισε την διαδικασία για να την ανοίξει. Ο Κερκ σήκωσε τον Vio και πήρε θέση στα αριστερά αντίστοιχα ο Κάλβιν στα δεξιά και ο Vio έμεινε στην μέση ακριβώς πίσω απ τον Κρις. Ξαφνικά άκουσαν την κραυγή ενός τέρατος. Ύστερα το είδαν να βγαίνει απ την κρυψώνα του και να τρέχει καταπάνω τους. Περίπου 2 λεπτά αργότερα έπεσε νεκρό 17 μέτρα πριν τους φτάσει. Τρία ακόμη ξεπρόβαλαν απ τις γωνίες της διασταύρωσης και ελίσσονταν απ τις σφαίρες τους, ωστόσο έπεσαν και εκείνα νεκρά.



"Κρις τελείωνε" ακούστηκε ο Κάλβιν.

Ο Κρις δεν απάντησε και συνέχισε να κάνει ότι έκανε.

Λίγη ώρα αργότερα είδαν ένα ‘τοίχος’ από τέρατα να κατευθύνεται καταπάνω τους. Όλοι άνοιξαν πυρ, τώρα πια δεν υπήρχε λόγος να στοχεύεις. Όπου και να πετύχεις κακό δεν έκανε, όσες χειροβομβίδες είχαν τις πέταξαν, άλλαζαν γεμιστήρες ανά μερικά λεπτά.

"ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΑ" φώναξε ο Κρις

Μισάνοιξε την πόρτα και άρχισε να πυροβολάει και εκείνος, όλοι μαζί άρχισαν να οπισθοχωρούν, πρώτος πέρασε την πόρτα ο Κερκ, μετά ο Vio και ύστερα ο Κάλβιν. Το όπλο του Κρις υπερθερμάνθηκε και σταμάτησε να λειτουργεί, τότε και τρέχοντας πέρασε απ την πόρτα και όλοι μαζί την έκλεισαν. Ο Κερκ και ο Κάλβιν κάθισαν κάτω με τα βλέμματα τους στην πόρτα η οποία τρανταζόταν απ τα χτυπήματα των τεράτων απ την άλλη πλευρά. Σιγά – Σιγά σταμάτησαν οι χτύποι και μες την σιωπή μίλησε πρώτος ο Κρις.

"Πολύ ζέστη έχει εδώ μέσα και υγρασία"

Ο Κρις άρχισε να βγάζει την στολή του και μετά το μπλουζάκι. Όλη αυτή την ώρα ο Vio ήταν όρθιος και κοιτούσε και εκείνος την πόρτα. Άνοιξε το στόμα του και άρχισε να μιλάει. Όση ώρα μιλούσε γυρνούσε για να δει των Κερκ και των Κάλβιν πίσω του.

"επιτέλους καταφ…"

Τελειώνοντας την στροφή το πρόσωπό του παραμορφώθηκε και με αργά βήματα ακούμπησε με την πλάτη στις ατσάλινες πόρτες, απ τις οποίες πριν από μερικά λεπτά μπήκαν. Με τον δείκτη έδειχνε προς την κατεύθυνση που οι άλλοι τρεις είχαν γυρισμένη την πλάτη τους. Γύρισαν και τα πρόσωπά τους παραμορφώθηκαν εξίσου. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο, εκατοντάδες..|..λούτρινα κουκλάκια του Winnie The Pooh τους ορμούσαν για να τους πιουν το αίμα (οκ οκ δεν έγινε κάτι τέτοιο :P απλώς δεν άντεξα να μην κάνω και ένα αστείο σε όλη την ιστορία XD)..|..άνθρωποι ζωντανοί ή μη να καταβροχθίζονται από μικρά τέρατα υπό την επίβλεψη της Mother-Monster η οποία παρακολουθούσε με ικανοποίηση τους απογόνους της να τρέφουν την κολασμένη πείνα τους.

To Be Continued