Are you lost? Don't be afraid my dear, I'll be there when you'll need me.. To sing to you the song of sadness when all hope will have been lost...

Tied Puppets


Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)
<-------------------------------->


Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

The page of an old friend

Take a walk down the visual
Bill Ioanou


There are things known and things unknown an' in between are the doors...

Bleeders

Παρασκευή, Οκτωβρίου 15, 2010

 Κεφαλαιο Τριτο.






Εκατομμύρια συγνώμη για την τεραστια αργοπορια στο να τελειωσω την ιστορια, ομως δεν καταφερα να την τελειωσω.
Επεισης θελω να ανακοινώσω οτι για 9 μηνες θα απουσιαζω απ το Βλογ γιατι μου ηρθε το χαρτι για το στρατο οποτε οταν θα γυρισω θα ξαναγραψω την ιστορια σε εκδοση 2 :Ρ καλυτερη με δερματινο εξωφυλλο :Ρ
Μεχρι τον Νοεμβριο να εισαστε ολοι καλα :)
Lianiς 


Παρασκευή, Οκτωβρίου 01, 2010

Κεφαλαιο Δευτερο.








Αν και δεν μπορω να πω δεν εχω παραπονο απ την δουλεια μου. Ο κλαδος των Computer Graphics δεν εχει τοσο μεγαλη καταπονηση στο σωμα οσο στο πνευμα. Δουλευα αποκλειστικα στο σπιτι μου. Η εταιρια εστελνε τα αρχεια πανω στα οποια επρεπε να δουλεψω και εγω δεν χρειαζοταν να κουνηθω απ την καρεκλα μου, σηκωνόμουν μονο για να φαω, να κοιμηθω, να βγω με τους φιλους μου και για να παω στο γυμναστήριο . Το γυμναστήριο είναι ο απολυτος φιλος του ανθρωπου που βρισκετε μπροστα στο υπολογιστη πανω από 12 ωρες την μερα. Αυτό το καταλαβα στον δευτερο χρονο δουλειας σε αυτό τον κλαδο. Όταν απεκτησα μια πολύ ομορφη κοιλιτσα από τις μπυρες και τις απειρα junk food που ετρωγα. Όμως η ζεστη δεν σε αφηνε να πας πουθενα. Το να περπατησεις στον εξω κοσμο ηταν σαν κατορθωμα. Ο κοσμος εξω εβραζε. Οι αναπνοες πονουσαν όταν τις εισεπνεες. Τοσο ζεστο καλοκαιρι ειχε να συμβει 60 χρονια ελεγαν οι ειδησεις. Εμενα όμως δεν με αγγιζε και ενιωθα καταθλιπτικα χαρουμενος για αυτό. Ευτηχως που υπηρχαν τα κλιματιστικα. Γιατι αλλιως δεν θα υπηρχε κανεις ζωντανος. Ο περισσοτερος κοσμος μαλλον ηταν για διακοπες, απολαμβαναν την ελληνικη θαλασσα. Δροσερη, αναζωογονητικη και προπαντως ανακουφιστικη από το στρες του υπολοίπου χρονου. Εγω όμως σαν καλος εργαζομενος ημουν σπιτι και δουλευα πανω σε ένα μοντελο για μια διαφημιση. Ηταν αρχες Ιουλιου όταν ο κολλητος μου μου εστειλε ένα email.


    - ελα ρε καμενε εγκεφαλε. Ζεις; Σε περνω τηλεφωνο εδώ και 3 μερες στο κινητο, στο σταθερο, ακομα και το παλιο μας walkie-talkie δοκιμασα, αλλα τιποτα. Απάντα για να ξερω ότι ζεις. Και με την ευκαιρια παρε μια αδεια και ελα μαζι μας για διακοπες. Εχουμε μαζευτει ολοι. The good cause needs you!!! We are all waiting for your response Plus. Waiting breathless…Minus. Over and Out. –


    Με τον Χριστο γνωριζομασταν από το γυμνάσιο. Ότι ειχαμε περασει το ειχαμε περασει μαζι. Θεε μου σκεφτηκα, θυμήθηκε το παλιο τροπο επικοινωνιας μας. Τα walkie-talkie. Ηταν τοτε που ξεκινησε το κυμα των κινητων, και ολοι ειχαν από ένα. Ειμασταν 14 όταν αποκτισαμε και οι δυο την απολυτη παιχνιδομηχανη εκεινης της εποχης. Τα Nokia 3310 με το κολλητικό φιδακι που ειχαμε λιωσει και οι δυο, οι αναπαντητες που γινοντουσαν στην ωρα του μαθηματος. Οι ευκαιριες για γνωριμιες που δωθηκαν με τα ραδιενεργα κουτακια. Όμως συντομα ανακαληψαμε και το μειονεκτημα. Τη μανια των γονεων για ελεγχο και καταπιεση. Να σε παιρνουν τηλεφωνο πανω στην διασκεδαση και να σου λενε ότι είναι περασμενα μεσανυχτα και πρεπει να γυρισεις σπιτι, να σου χαλανε ολοι την καλη διαθεση. Ε τοτε βρηκαμε αυτό που θελαμε. Τεχνολογια που υπηρχε εδώ και χρονια, εμβελεια 10 χιλιομετρων και κωδικοποιηση σηματος ετσι ώστε κανεις να μην μπορει να σε ακουει παρα μονο εκεινος που ηθελες. Ειχαμε βρει το απολυτο τροπο για να μιλαμε. Φθηνα και κρυφα. Όλες αυτές οι αναμνησεις, καταστασεις, γκαφες, τρέλες περασαν στιγμιαία από το μυαλο μου και ηταν συντελεστες στο να σχηματιστεί ένα χαμογελο στο προσωπο μου. Δεν θα ηταν κακη ιδεα να κανω διακοπες. Εξαλου χριστουγεννα και πασχα δεν πηγα πουθενα λογο του χωρισμου μου με την Μαρια που με κρατησε σε καταθλιψη για 8 μηνες. Μεσα σε μια ωρα ειχα την αδεια. Εξαλλου ο διευθυντής μου, ειχε αρχισει να ανησυχεί ότι μπορει να παθω τιποτα από την πολύ δουλεια και μου εδωσε την αδεια ευχαριστως. Πριν αρχισω να μαζευω τα πραγματα μου εκατσα να γραψω απαντηση στον Χρηστο.

    - Plus to Minus. Reporting : Project Summer Vacation = Active. ETA 3~4 hours. Meeting place = Your House.
Plus Over and Out. -

     Πατησα το κουμπι της αποστολης και εκατσα για λιγο στην καρεκλα. Ηδη φανταζομουν τον Χρηστο να χοροπηδαει από την χαρα του σε ολο το σπιτι. Από εδώ και περα ξεκιναει η τρελα.


    Από μικροι, ολοι η παρεα μας ειχαμε συμφωνησει πως όταν παμε ολοι μαζι διακοπες θα πηγαινουμε στο παιδικο μας παραδεισο. Εκει που γνωριστηκαμε και περασαμε τα καλυτερα καλοκαιρια, Χαλκιδικη. Ξεκινησαμε στις οχτω το απογευμα, 4 αυτοκινητα το ένα πισω απ το άλλο. Μοιρασαμε τα ατομα στα 3 αμαξια και στο τελευταιο ηταν οι αποσκευες. Ενιωθα σα μικρο παιδι, με τους παιδικους μου φιλους τριγύρω. Η διαδρομη ηταν σαν πανηγυρι. Τρεις ωρες γελιου. Όταν τελικα φτασαμε βρηκαμε το καμπινγκ όπως ηταν και παλια εκτος από μερικες ανακαινίσεις. Τα τροχοσπιτα που ειχαμε ηταν το ένα διπλα στο άλλο, και πληρωναμε ολο τον χρονο το καμπινγκ για να εχουμε τις ιδιες θεσεις. Ο ενας διπλα στον αλλον, όπως παλια. Μολις βγηκα από το αμαξι ενοιωσα το στρες να φευγει από το σωμα μου και οι μυς μου να χαλαρωνουν. Παρκαραμε τα αυτοκινητα και ξεφορτωσαμε ότι ειχαμε ο καθενας στο τροχοσπιτο του. Μετα μαζευτηκαμε και φαγαμε ολοι μαζι σε ένα τραπεζι γεματο από κονσερβες που ειχε φερει ο καθενας. Ξεσηκωσαμε τους τριγυρω με τα γελια μας και τελικα όταν μας κανανε παρατηρηση το διαλυσαμε μεχρι αυριο. Ηταν μια πολύ ευχαριστη αλλαγη, το να κοιμασαι με τον ηχο των κυματων που χτυπουσαν την αμμο τις παραλιας αντι των ηχων της πολης.
    Το επομενο πρωι, ξυπνησα από τις φωνες, τα παιδια ειχαν ηδη σηκωθει και πηγαν για ψωνια. Συνεχισα να χουζουρευω και απλως να ακουω. Αυτοι οι ηχοι ηταν τοσο ιδιοι, όπως και το προηγουμενο καλοκαιρι, όταν ηταν και η Μαρια εδώ μαζι μου. Μεναμε στο ιδιο τροχοσπιτο, ηταν οι ιδιοι φιλοι, ηταν το ιδιο κρεβατι, ιδια σεντονια χωρις το αρωμα της. Χωρις εκεινη όλα ηταν τοσο κρυα, τοσο αδεια χωρις το χαμογελο της, χωρις το γελιο της. Δεκαδες εικονες περασαν μπροστα απ τα κλειστα μου ματια. Όταν τα ανοιξα πηρα μια βαθια ανασα και ειπα στον εαυτο μου ¨συνελθε, δεν πρεπει να σε δουν ετσι¨, σηκωθηκα απ το κρεβατι και "φορεσα" ένα χαμογελο. Ανοιξα την πορτα και τους ρωτησα ¨ποιος είναι για ένα πρωινο μπανιο;¨ ολοι ομοφωνα φωναξαν και αρχισαμε να τρεχουμε προς την παραλια, βουτηξαμε όπως ειμασταν με τα ρουχα και υστερα παιζαμε στην θαλασσα. Πιστευω πως θα ηταν παραξενο να βλεπεις δεκα ατομα 20 με 24 χρονων να παιζουν σαν δεκατριαχρονα. Αλλα εμας δεν μας ενοιαζε, περνουσαμε τελεια και αυτό μετρουσε. Βγαινοντας από την θαλασσα σταματησα και γυρισα να κοιταξω. Μεσα μου κατι με εκαιγε. Οι αναμνησεις της Μαριας γεμιζαν ολο το χωρο. 

About Me

Other Puppets

Memento Mori

Memento Mori

The boy who wanted to be a real puppet...

Smile as they cry, teach them how to fly. Bring the bed where they'll sleep for last time and in the end.. Dance on their graves...