Are you lost? Don't be afraid my dear, I'll be there when you'll need me.. To sing to you the song of sadness when all hope will have been lost...

Tied Puppets


Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)
<-------------------------------->


Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

The page of an old friend

Take a walk down the visual
Bill Ioanou


There are things known and things unknown an' in between are the doors...

Bleeders

Τρίτη, Μαρτίου 30, 2010
 ...περπατώντας αγκαλιά με την αγαπημένη του σε μια εξοχή αντίκρισαν ένα ψοφίμι. Εμπνευσμένος από αυτήν την εικόνα της έγραψε ένα ποίημα: "Τέτοιο ελεεινό απόρριμμα θα γίνεις κάποτε κι εσύ. Μια παρόμοια μιαρή σιχασιά. Αστέρι μου, ήλιε που μου φωτίζεις την ψυχή. Άγγελε μου, που σε ποθώ λαχταριστά".


Ο θάνατος είναι ο μόνος που θα 'ρθει και θα μας λυτρώσει, όλα τ' άλλα πάνε και έρχονται.. Και κάποτε ξεχνιούνται.. Λένε...
"Κι όμως σ' αγαπώ ρε γαμ...."
Κυριακή, Μαρτίου 14, 2010


Επιτέλους φτάσαμε, η μάλλον δυστυχώς.. Δεν ήθελα ούτε να σκέφτομαι τι μπορεί να γινόταν από 'δω και πέρα.. Η Μαίρη ξύπνησε και κατεβήκαμε όλοι απ' το αμάξι. Κατευθυνθήκαμε προς το κοντινότερο μαγαζί για να βρούμε τίποτα φαγώσιμο και μόλις μπήκαμε μέσα ο πατέρας μου μας άφησε για να κάνει ένα επείγον τηλεφώνημα, απ' ό,τι είπε, σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο που υπήρχε εκεί κοντά. Εγώ άφησα τη Μαίρη που το βλέμμα της είχε χαθεί ανάμεσα στα ράφια με τα γλυκά και πριν προλάβει να με δει κανείς έτρεξα πίσω στο αμάξι.. Βέβαια, πήρα μαζί μου και ένα λοστό που είχα δει καθώς ερχόμασταν και κρύφτηκα στο portpaguzz ελπίζοντας πως θα με ξεχάσουν.. Και για καλή μου τύχη, είχα ψυχολογήσει την κατάσταση πολύ καλά.. Ο πατέρας μου επιστρέφοντας στο μαγαζί, πήρε τη μικρή απ' το χέρι και ήρθαν γρήγορα πίσω στο αμάξι. "Μα δε θα περιμένουμε και τον..." πήγε να πει η Μάιρη όταν τη διέκοψε απότομα ο πατέρας: "Μη ρωτάς πολλά. Θα 'ρθούμε να τον πάρουμε αγρότερα, δε θα πάθει τίποτα για λίγο μόνος του. Πάμε τώρα." και έβαλε μπρος τη μηχανή...

Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν σταμάτησαν έξω από μια μονοκατοικία και κατέβηκαν πηγαίνοντας προς τα 'κει.. Εγώ τότε μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά βγήκα όσο πιο ψιθυριστά μπορούσα και περίμενα να δω ποιος κρυβόταν πίσω απ' όλα αυτά... Ο πατέρας μου χτύπησε δυο φορές την πόρτα και μετά από λίγο άνοιξε.. Τότε εμφανίστηκε μια ψηλή, πολύ όμορφη γυναίκα η οποία αμέσως τον αγκάλιασε και τον φίλησε.. "Καλώς ήρθες αγάπη μου. Άργησατε μπορώ να πω!" είπε χαμογελαστή. "Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Μαίρη, από 'δω η πραγματική σου μητέρα." είπε αυτός και έδειξε την ξανθιά καλονή. Η μικρή τότε σάστισε και δεν μπόρεσε να βγάλει ούτε λέξη απ' το κακόμοιρο, τρεμάμενο στοματάκι της.. Εγώ δεν ξαφνιάστηκα ιδιαίτερα μετά απ' ό,τι είχα δει και αφού έσφιξα το σίδερο στα χέρια μου έτρεξα καταπάνω τους... Χωρίς να χάσω χρόνο, μ' ένα πήδημα έδωσα μία από πίσω στο κεφάλι του πατέρα μου και αμέσως σωριάστηκε στο πάτωμα λιπόθυμος. Η γυναίκα τότε άρχισε να ουρλιάζει στο απρόσμενο αυτό θέαμα, αλλά πολύ γρήγορα την έκανα να σωπάσει κι αυτή... Δε μπορώ τις υστερίες, μου τη δίνουν στα εύθραυστα νεύρα μου.. Και εκείνη τη στιγμή ήρθε πάλι πίσω εκείνο το συναίσθημα, εκείνο το τόσο γλυκό συναίσθημα, όπως τότε στις δημόσιες τουαλέτες, με τη πετσέτα να τρύβεται στα χέρια μου και εγώ να τρέμω από την υπερβολική δόση αδρεναλίνης.. Είχα ιδρώσει και τα χέρια μου ήταν παγωμένα, όμως συνέχισα να τους χτυπάω και τους δύο αλύπητα εναλλάξ μέχρι που σιγουρεύτηκα πως ήταν τελείως νεκροί. Σκούπισα με το αριστερό χέρι μου το πρόσωπό μου και ασυναίσθητα άφησα να μου ξεφύγει ένα ελαφρύ χαμόγελο ανακούφισης.. Αμέσως γύρισα προς τη Μαίρη που κοιτούσε σιωπηλή το χωρό του αίματος, ακίνητη σαν κέρινο άγαλμα που μόλις είχε συναντήσει το δημιουργό του.. Πήγα κοντά της και την αγκάλιασα τρυφερά με τα κατακόκκινα χέρια μου... "Μη φοβάσαι" της είπα, με την πιο γαλήνια φωνή που με είχα ακούσει να βγάζω ποτέ απέναντι της. "Ώρα να πάμε σπίτι"...
Δευτέρα, Μαρτίου 01, 2010

 


Αυτό το ταξίδι έπρεπε να γίνει.. Δε μπορούσα άλλο αυτήν την κατάσταση και τώρα ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να τ' αλλάξω χωρίς κανείς να καταλάβει τίποτα.. Να πράξω στις σκιές.. Ο μικρός είναι έξυπνο παιδί, στηρίχτηκα σ' αυτόν γιατί ήξερα πως  δε θα τα θαλασσώσει και ευτυχώς μ' έβγαλε ασπροπρόσωπο.. Ίσως βέβαια αυτό που έγινε να τον πείραξε λίγο, αλλά θα του περάσει με τον καίρο. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβει.. Ελπίζω μόνο να μην κάνει καμιά τρέλα και μ' αναγκάσει ν' αντιδράσω.. Αν χρειαστεί, θα μπορούσα ακόμη και να τον λυτρώσω απ' την άρρωστη και μίζερη μέχρι τώρα ζωή του... Η ελάχιστη θλίψη του για το σωστό λάθος που έκανε, ίσως και να μ' ευχαριστήσει τότε για τη φιλεύσπλαχνη αυτή πράξη μου...

Πέρασε μια ώρα παρά κάτι από τότε που μπήκαμε στ' αμάξι και κανείς μας δεν έχει πει κουβέντα.. Ο πατέρας μου οδηγεί με το βλέμμα του καρφωμένο στο τιμόνι, η Μαίρη αποκοιμήθηκε εδώ και ώρα στο πίσω κάθισμα και εγώ ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.. Νόμιζα ότι κανείς δεν ήξερε, ότι τα είχα όλα υπό έλεχγο, αλλά πλέον νιώθω απλά σαν ένα πιόνι που έκανε σωστά τη δουλειά του.. Πως όμως μπορεί κάποιος να ξέρει κάτι που θα κάνεις πριν καν το σκεφτείς?..
Και όσο με έτρωγαν οι σκέψεις τόσο πιο πολύ  μισούσα αυτό το θηλυκό μικρόβιο που δεν έλεγε να εξαφανιστεί απ' τη ζωή μου. Αν κρίνω απ' την αντίδρασή της και το απίστευτα αθώο μυαλουδάκι της, δεν πρέπει να κατάλαβε τίποτα. Λογικά πίστεψε τα λόγια του πατέρα μου, μη μπορώντας να σκεφτεί κάτι παραπάνω. Και που να 'ξερε...
Λίγο αργότερα ακούστηκαν οι πρώτες λέξεις σαν μια μικρή έκρηξη που βίασαν την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε και είχε αρχίσει σιγά σιγά να με ηρεμεί.. "Εγώ λέω να μην της το πούμε, να μείνει μεταξύ μας σαν ένα απαραβίαστο οικογενειακό μυστικό. Τι λες?" είπε με σιγανή φωνή και με κοίταξε με την άκρη του ματιού του.. Όπως θες πατέρα, απλά μήπως θα ήθελες να μου πεις...
(Μια περίεργη κλήση στο κινητό του διέκοψε τη φράση μου που τελικά δεν ολοκλήρωσα ποτέ...)

Τι θες? Πως πήγε? Μια χαρά.. Πως είναι η κόρη μου, είναι καλά? Καλά είναι. Χαίρομαι. Δεν έπρεπε να ρισκάρουμε τη ζωή της, παρα ήταν ριψοκίνδυνο αυτό που έκανες. Το ξέρω, αλλά ήμουν σίγουρος ότι.. Καταλαβαίνεις.. Ναι εντάξει μη μου λες άλλα, αφού όλα πήγαν καλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο μικρός είναι εκεί? Ναι. Καλά θα σε κλείσω για τώρα για να μην καταλάβει τίποτα περισσότερο και ξαναμιλάμε αργότερα.. Φιλιά και να προσέχεις, σ' αγαπώ! Και εγώ...

About Me

Other Puppets

Memento Mori

Memento Mori

The boy who wanted to be a real puppet...

Smile as they cry, teach them how to fly. Bring the bed where they'll sleep for last time and in the end.. Dance on their graves...