Sentimental Violence

Αν και δεν μπορω να πω δεν εχω παραπονο απ την δουλεια μου. Ο κλαδος των Computer Graphics δεν εχει τοσο μεγαλη καταπονηση στο σωμα οσο στο πνευμα. Δουλευα αποκλειστικα στο σπιτι μου. Η εταιρια εστελνε τα αρχεια πανω στα οποια επρεπε να δουλεψω και εγω δεν χρειαζοταν να κουνηθω απ την καρεκλα μου, σηκωνόμουν μονο για να φαω, να κοιμηθω, να βγω με τους φιλους μου και για να παω στο γυμναστήριο . Το γυμναστήριο είναι ο απολυτος φιλος του ανθρωπου που βρισκετε μπροστα στο υπολογιστη πανω από 12 ωρες την μερα. Αυτό το καταλαβα στον δευτερο χρονο δουλειας σε αυτό τον κλαδο. Όταν απεκτησα μια πολύ ομορφη κοιλιτσα από τις μπυρες και τις απειρα junk food που ετρωγα. Όμως η ζεστη δεν σε αφηνε να πας πουθενα. Το να περπατησεις στον εξω κοσμο ηταν σαν κατορθωμα. Ο κοσμος εξω εβραζε. Οι αναπνοες πονουσαν όταν τις εισεπνεες. Τοσο ζεστο καλοκαιρι ειχε να συμβει 60 χρονια ελεγαν οι ειδησεις. Εμενα όμως δεν με αγγιζε και ενιωθα καταθλιπτικα χαρουμενος για αυτό. Ευτηχως που υπηρχαν τα κλιματιστικα. Γιατι αλλιως δεν θα υπηρχε κανεις ζωντανος. Ο περισσοτερος κοσμος μαλλον ηταν για διακοπες, απολαμβαναν την ελληνικη θαλασσα. Δροσερη, αναζωογονητικη και προπαντως ανακουφιστικη από το στρες του υπολοίπου χρονου. Εγω όμως σαν καλος εργαζομενος ημουν σπιτι και δουλευα πανω σε ένα μοντελο για μια διαφημιση. Ηταν αρχες Ιουλιου όταν ο κολλητος μου μου εστειλε ένα email.


    - ελα ρε καμενε εγκεφαλε. Ζεις; Σε περνω τηλεφωνο εδώ και 3 μερες στο κινητο, στο σταθερο, ακομα και το παλιο μας walkie-talkie δοκιμασα, αλλα τιποτα. Απάντα για να ξερω ότι ζεις. Και με την ευκαιρια παρε μια αδεια και ελα μαζι μας για διακοπες. Εχουμε μαζευτει ολοι. The good cause needs you!!! We are all waiting for your response Plus. Waiting breathless…Minus. Over and Out. –


    Με τον Χριστο γνωριζομασταν από το γυμνάσιο. Ότι ειχαμε περασει το ειχαμε περασει μαζι. Θεε μου σκεφτηκα, θυμήθηκε το παλιο τροπο επικοινωνιας μας. Τα walkie-talkie. Ηταν τοτε που ξεκινησε το κυμα των κινητων, και ολοι ειχαν από ένα. Ειμασταν 14 όταν αποκτισαμε και οι δυο την απολυτη παιχνιδομηχανη εκεινης της εποχης. Τα Nokia 3310 με το κολλητικό φιδακι που ειχαμε λιωσει και οι δυο, οι αναπαντητες που γινοντουσαν στην ωρα του μαθηματος. Οι ευκαιριες για γνωριμιες που δωθηκαν με τα ραδιενεργα κουτακια. Όμως συντομα ανακαληψαμε και το μειονεκτημα. Τη μανια των γονεων για ελεγχο και καταπιεση. Να σε παιρνουν τηλεφωνο πανω στην διασκεδαση και να σου λενε ότι είναι περασμενα μεσανυχτα και πρεπει να γυρισεις σπιτι, να σου χαλανε ολοι την καλη διαθεση. Ε τοτε βρηκαμε αυτό που θελαμε. Τεχνολογια που υπηρχε εδώ και χρονια, εμβελεια 10 χιλιομετρων και κωδικοποιηση σηματος ετσι ώστε κανεις να μην μπορει να σε ακουει παρα μονο εκεινος που ηθελες. Ειχαμε βρει το απολυτο τροπο για να μιλαμε. Φθηνα και κρυφα. Όλες αυτές οι αναμνησεις, καταστασεις, γκαφες, τρέλες περασαν στιγμιαία από το μυαλο μου και ηταν συντελεστες στο να σχηματιστεί ένα χαμογελο στο προσωπο μου. Δεν θα ηταν κακη ιδεα να κανω διακοπες. Εξαλου χριστουγεννα και πασχα δεν πηγα πουθενα λογο του χωρισμου μου με την Μαρια που με κρατησε σε καταθλιψη για 8 μηνες. Μεσα σε μια ωρα ειχα την αδεια. Εξαλλου ο διευθυντής μου, ειχε αρχισει να ανησυχεί ότι μπορει να παθω τιποτα από την πολύ δουλεια και μου εδωσε την αδεια ευχαριστως. Πριν αρχισω να μαζευω τα πραγματα μου εκατσα να γραψω απαντηση στον Χρηστο.

    - Plus to Minus. Reporting : Project Summer Vacation = Active. ETA 3~4 hours. Meeting place = Your House.
Plus Over and Out. -

     Πατησα το κουμπι της αποστολης και εκατσα για λιγο στην καρεκλα. Ηδη φανταζομουν τον Χρηστο να χοροπηδαει από την χαρα του σε ολο το σπιτι. Από εδώ και περα ξεκιναει η τρελα.

    Από μικροι, ολοι η παρεα μας ειχαμε συμφωνησει πως όταν παμε ολοι μαζι διακοπες θα πηγαινουμε στο παιδικο μας παραδεισο. Εκει που γνωριστηκαμε και περασαμε τα καλυτερα καλοκαιρια, Χαλκιδικη. Ξεκινησαμε στις οχτω το απογευμα, 4 αυτοκινητα το ένα πισω απ το άλλο. Μοιρασαμε τα ατομα στα 3 αμαξια και στο τελευταιο ηταν οι αποσκευες. Ενιωθα σα μικρο παιδι, με τους παιδικους μου φιλους τριγύρω. Η διαδρομη ηταν σαν πανηγυρι. Τρεις ωρες γελιου. Όταν τελικα φτασαμε βρηκαμε το καμπινγκ όπως ηταν και παλια εκτος από μερικες ανακαινίσεις. Τα τροχοσπιτα που ειχαμε ηταν το ένα διπλα στο άλλο, και πληρωναμε ολο τον χρονο το καμπινγκ για να εχουμε τις ιδιες θεσεις. Ο ενας διπλα στον αλλον, όπως παλια. Μολις βγηκα από το αμαξι ενοιωσα το στρες να φευγει από το σωμα μου και οι μυς μου να χαλαρωνουν. Παρκαραμε τα αυτοκινητα και ξεφορτωσαμε ότι ειχαμε ο καθενας στο τροχοσπιτο του. Μετα μαζευτηκαμε και φαγαμε ολοι μαζι σε ένα τραπεζι γεματο από κονσερβες που ειχε φερει ο καθενας. Ξεσηκωσαμε τους τριγυρω με τα γελια μας και τελικα όταν μας κανανε παρατηρηση το διαλυσαμε μεχρι αυριο. Ηταν μια πολύ ευχαριστη αλλαγη, το να κοιμασαι με τον ηχο των κυματων που χτυπουσαν την αμμο τις παραλιας αντι των ηχων της πολης.
    Το επομενο πρωι, ξυπνησα από τις φωνες, τα παιδια ειχαν ηδη σηκωθει και πηγαν για ψωνια. Συνεχισα να χουζουρευω και απλως να ακουω. Αυτοι οι ηχοι ηταν τοσο ιδιοι, όπως και το προηγουμενο καλοκαιρι, όταν ηταν και η Μαρια εδώ μαζι μου. Μεναμε στο ιδιο τροχοσπιτο, ηταν οι ιδιοι φιλοι, ηταν το ιδιο κρεβατι, ιδια σεντονια χωρις το αρωμα της. Χωρις εκεινη όλα ηταν τοσο κρυα, τοσο αδεια χωρις το χαμογελο της, χωρις το γελιο της. Δεκαδες εικονες περασαν μπροστα απ τα κλειστα μου ματια. Όταν τα ανοιξα πηρα μια βαθια ανασα και ειπα στον εαυτο μου ¨συνελθε, δεν πρεπει να σε δουν ετσι¨, σηκωθηκα απ το κρεβατι και "φορεσα" ένα χαμογελο. Ανοιξα την πορτα και τους ρωτησα ¨ποιος είναι για ένα πρωινο μπανιο;¨ ολοι ομοφωνα φωναξαν και αρχισαμε να τρεχουμε προς την παραλια, βουτηξαμε όπως ειμασταν με τα ρουχα και υστερα παιζαμε στην θαλασσα. Πιστευω πως θα ηταν παραξενο να βλεπεις δεκα ατομα 20 με 24 χρονων να παιζουν σαν δεκατριαχρονα. Αλλα εμας δεν μας ενοιαζε, περνουσαμε τελεια και αυτό μετρουσε. Βγαινοντας από την θαλασσα σταματησα και γυρισα να κοιταξω. Μεσα μου κατι με εκαιγε. Οι αναμνησεις της Μαριας γεμιζαν ολο το χωρο. 

Δεκάδες μικρά τερατίνια, με γλοιώδη σώματα γεμάτα στο αίμα να παλεύουν το ένα με το άλλο για κομμάτι ανθρωπίνων σωμάτων. Τα περισσότερα είχαν ήδη γυρίσει προς την μεριά των ηρώων μας και καρφωμένα όλα τους κοιτούσαν. Η ένταση είχε φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, οι μυς του Vio είχαν κοκαλώσει, προσπαθούσε να μιλήσει αλλά το στόμα του αρνιόταν με πεισματικά να ανοίξει. Τα μάτια του είχαν καρφωθεί πάνω στην τεράστια μάζα που αποτελούσε τη Μητέρα που το μεγαλύτερο μέρος του σώματος της έμοιαζε με ένα παραγεμισμένο στομάχι που ήταν έτοιμο να εκραγεί. Κοίταξε και τα μικρά της που αν και ήταν μικρότερα στο μέγεθος ο τρόμος που σου προκαλούσαν δεν ήταν λιγότερος από εκείνα που είχαν συναντήσει μέχρι τώρα. Ένιωθε την καρδιά του να σταματά για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα να ξαναχτυπά, σαν να αρνιέται να παραδώσει τα όπλα. Ο πρώτος που έκανε την αποφασιστική κίνηση ήταν ο Κάλβιν. Γύρισε προς την πόρτα και άρχισε να την ανοίγει. Κανείς από τους τρεις μας δεν περίμενε να μιλήσει ο Κάλβιν, όλοι πέσαμε πάνω στην πόρτα και την ανοίξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Με την περιφερειακή μου όραση είδα τις μινιατούρες τέρατα να αρχίζουν να τρέχουν προς το μέρος μας σαν να 'ταν αγώνας ταχύτητας μετ εμποδίων, σωροί από ανθρώπινα υπολείμματα, κεφάλια, πατούσες και δάχτυλα δεν ήταν τίποτα παρά ένα μικρο πηδηματάκι για αυτά τα κακάσχημα πλάσματα. Μέσα στην βιασύνη μας κάνεις δεν σταμάτησε να ρωτήσει τον Κάλβιν το γιατί ανοίγουμε την πόρτα από την οποία πριν μπήκαμε, αλλά υποθέτω πως όλοι μας ξέραμε ότι ή θα αποδεχτούμε την μοίρα μας και θα κάτσουμε να γίνουμε μεζές, ή θα παλέψουμε για να επιβιώσουμε από αυτόν τον εφιάλτη. Μπορεί οι πιθανότητες μας να ήταν ίδιες, είτε θα καθίσουμε στο μέρος "Σωτηρία", είτε θα γυρίσουμε στο μέρος από εκεί που ήρθαμε, αλλά προτιμούσαμε να προσπαθήσουμε. Είχαμε περάσει σχεδόν όλοι όταν τα μικρά μπάσταρδα μας πρόλαβαν και άρχισαν να ουρλιάζουν απ' την έκσταση και την αδρεναλίνη. Τελευταίος χώθηκε μέσα απ' την πόρτα ο Κερκ, όλοι μας βάλαμε όση δύναμη είχαμε στο να κλείσουμε την ατσαλένια πόρτα, πέσαμε με όλο το βάρος των σωμάτων μας. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα ένα τερατινι έχωσε το κεφάλι του μέσα απ' την εναπομείναν χαραμάδα της πόρτας και έμπηξε τα δόντια του στο καλάμι του Κερκ. Απ την δύναμη που είχαν ασκήσει πάνω στην πόρτα κόψαμε το κεφάλι του τέρατος στην περιοχή του λαιμού. Ένα ουρλιαχτο διαδωθηκε στον διαδρομο και ο Κερκ επεσε κατω με ένα γδουρπο σφαρδαζοντας απ τον πονο. Αν και οι στολες ηταν παχιες και ειδικα κατασκευασμενες για στρατιωτες δεν σταματισε το οξυ. Το υφασμα ελιωσε σε κλασματα δευτερολεπτου, και αρχισε να καιει το δερμα. Καποιες σταγονες ειχαν φτασει μεχρι και το κοκκαλο, η μυρωδια του καμενου υφασματος καλυψε για μερικα δευτερολεπτα την δυσωδια της καμενης σαρκας. Μολις σφραγισαμε την πορτα, δηλαδη καπου στα πεντε δευτερολεπτα αφοτου ο Κερκ δεχτηκε το δαγκωμα, ορμηξα στο κεφαλι που κρεμοταν απ το ποδι του Κερκ, το επιασα με τα χερια και αρχισα να το τραβαω, αυτο μονο χειροτερεψε την κατασταση του Κερκ που λιποθημισε απο τον πονο. Εγω αρχισα να νιωθω ενα καψιμο στο αριστερο μου χερι, γυρισα την παλαμη για να τις δω και ειδα πως ενα μικρο μερος οξεως ηταν αναμεσα στον δεικτη και τον αντιχειρα. Μπροστα στα ματια μου παρακολουθησα να δημιουργείτε ενα κενο, δεν προλαβα να αισθανθω πονο, και το οξυ ειχε ηδη καψει ό,τι βρηκε στο διαβα του και εσταξε κατω στο πατωμα συνεχιζοντας την καθοδικη του πορεια. Ειχα μεινει να κοιταω το αριστερο μου χερι χωρις να μπορω να το πιστεψω. Ολα αυτα μεσα σε δεκατα του δευτερολεπτου. Οταν κοιταξα τον Κερκ ανατριχιαζοντας τρομαξα και μονο στην ιδεα το τι πονο εζησε εκεινος. Τωρα πια μπορουσες να δεις με γυμνο ματι το κοκκαλο απ το ποδι του Κερκ που ειχε γινει αρκετα πιο λεπτο. Ο Κρις ανοιγοκλεινε τα ματια του στεκομενος στην πόρτα. Ο μοναδικος που εκανε την σωστη κινηση ηταν ο Καλβιν. Κλωτσησε το κεφαλι του τερατος, κατι που εγω μες στην βιασυνη μου δεν το σκεφτηκα καν. Τουλαχιστον ετσι θα απομακρυνοταν απ το ποδι του Κερκ και δεν θα ειχα τωραενα αριστερο χερι τρυπιτιρι. Οταν η μποτα του Καλβιν εκανε επαφη με το εναπομειναν μερος του τερατος ακουστηκε ενας ηχος, οπως οταν κοβεις μια μπανανα απ τις υπόλοιπες. Προς ανακουφιση μας το κεφαλι πεταξε προς τον κοντινοτερο τοιχο. Ομως δεν αποχωριστηκε το ποδι του Κερκ. Τωρα κοιτουσαμε σαν ηλιθιοι το πρωην ποδι να κανει σβουρες, να σκαει κατω στο πατωμα και να θρυματιζεται το κοκκαλο. Ο πιο ψυχραιμος ο Κάλβιν επιασε τον Κερκ απ' το ένα χερι και το σηκωσε μεχρι την μεση.

"ΤΙ ΣΤΕΚΕΣΤΕ? ΑΡΠΑΞΤΕ ΤΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ" ουλιαξε με μια εκφραση απογνωσης ζωγραφισμενη στο προσωπο του.
Αρπαξα τον Κερκ απ την αλλη μερια και αρχισαμε να τρεχουμε οσο πιο γρηγορα μας επετρεπαν τα ποδια μας, αν και δεν ήταν τοσο ευκολο με τον Κερκ που ηταν ακομη λιποθημος. ο Κρις ετρεχε μπροστα μας μισογυμνος με τα γυαλια νυχτερινης ορασεως και να σκαναρει τον δρομο μπροστα. Απ το μυαλο μου περασε μια τελειως ακυρη σκεψη, ότι ακομη και μετα απο ολες αυτες τις στιγμες που εγιναν η συνηθεια που είχαν σαν ομαδα τους εβγαινε υποσυνείδητα. Δεν χρειαστηκε ο Καλβιν να πει τίποτα ο Κρις ηξερε πολυ καλα τι να κανει. Δεκαδες σκεψεις περασαν απ το μυαλο μου ομως ρωτησα την πιο σημαντική. Γιατι μου φανηκε τοσο περιεργο που τρομαξα στην αρχη όταν την σκεφτηκα.

"Κάλβιν πως ηξερες ότι δεν θα υπηρχαν τερατα απ την πλευρα που ηρθαμε?"

"Δεν ηξερα, εκεινη την στιγμη που ηλπιζα ηταν οτι δεν θα ειναι. Και εξαλλου οι χτυποι σταματησαν μετα. Δεν ξερω γιατί και πως, απλως ήταν καθαρα αντιδραση ενστινκτου"

Κοιταξα το Καλβιν και προσπαθουσα να καταλαβω το τι ελεγε, ομως ηταν τοσο απιστευτο που τον κοιταξα τρομαγμενος. Δεν μπορουσε να το χωρεσει το μυαλο μου το τι εγινε. Οπως το σκεφτομουν κοιταζοντας το προσωπο του Καλβιν δεν προσεξα και πατησα κατι που εμοιαζε με μηχανικο λαδι. Μεσα σε ενα βλεφαρισμα βρισκόμουν μπρούμυτα κατω στο πατωμα, διπλα μου ο Κερκ και παραδιπλα μου ο Καλβιν που ειχε καταφερει να σταθει ορθιος. Ζαλιζόμουν και το δεξι αυτί μου βούιζε. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ξαναγλιστρισα και τώρα και το προσωπο μου ήταν μες στο λαδι. Άρχισα να σκουπίζω τα ματια μου απ' το λαδι. Οταν σκούπισα το ένα ματι ειδα τον Κρις να τρεχει προς την μερια μας. Το αριστερο μου αυτί που δεν ειχε πρόβλημα άκουγε τον Κρις να ουρλιάζει.

"ΕΡΧΟΝΤΑΙΙΙ!!!"

ξαναπροσπαθησα να σηκωθώ αλλά απέτυχα και πάλι, αυτήν τη φορά ένιωσα τον αυχένα μου να χτυπάει σε γωνία του τοίχου, το ίδιο και οι μηροί. Ο Κάλβιν παράτησε τον Κερκ και αρχισε να τρέχει προς την κοντινότερη πόρτα που μπορουσε να βρει. Ξαναπροσπαθησα να σηκωθώ ομως το μονο που κατάφερα ήταν να καταλήξω πάλι στο πατωμα με την απόγνωση να με γεμίζει. Τότε ειδα την σωτηρία μου. Μια τρύπα στον τοιχο που απ' ό,τι φαινόταν συνέχιζε μερικα μέτρα σε βάθος. Ήταν αρκετα μεγάλο για να με χωρεσει, αρχισα να χώνομαι μεσα με το κεφάλι, το λαδι εκανε την προσπαθεια ακομη πιο δύσκολη. Προχώρησα δυο τρία μέτρα όταν άκουσα τον Κρις από πίσω μου να ουρλιάζει

"ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ"

Γύρισα να δω και εκεινη την στιγμη αποθανάτισα την εικόνα του Κρις να παλεύει να κρατηθεί από οπουδήποτε, ήταν ηδη ο μισός μέσα όταν τον πρόλαβαν. Είδα αίμα να πετάγεται από το στόμα του και τα ποδια του να πετιούνται στον απέναντι τοιχο. Στόματα να τον δαγκώνουν, ποδια από τερατα να τον περιτριγυρίζουν, και με μια πνιγμένη στο αίμα κραυγή ο Κρις να πεθαίνει με τα ματια ανοιχτά και το στόμα του ακομη ανοιχτό απ' την προσπάθεια. Αποτομα ο αψυχος πια κορμος του Κρις να τραβιεται έξω και να κατασπαράζεται. Δυο λεπτά αργότερα η σιωπή επέστρεψε στους διαδρόμους και το μονο που έμεινε να θυμίζει από τον Κρις και το Κερκ ήταν η λιμνούλα του μηχανικού λαδιού που τώρα πια ειχε αναμιχθεί με ανθρώπινο αίμα. Δεν άκουσα ποτέ την κραυγή του Κάλβιν. Αλλά ηξερα πια ότι ήταν νεκρός. Έμεινα ξαπλωμένος ακίνητος να κλαίω, από χαρα ήταν? από λυπη? από απόγνωση? Δε ξερω αλλά ξερω ότι ημουν χαρουμενος που εζησα. Λυπημενος που εχασα τρεις ανθρωπους οι οποιοι ήταν οι προστατες μου. Απογνωση γιατί ακομη και αν επεζησα αυτήν την κατασταση δεν ηξερα το πως θα επιζησω στο μελλον. Ολα μαζι αναμηγμενα με αναμνησεις από την Γη, τους συγγενεις μου, ολους οσους ηξερα, ολους οσους μισουσα, ολους οσους δεν ηξερα. Το κλαμα μου διεκοπη όταν άκουσα εναν ηχο πίσω μου. Γύρισα για να δω και ήσαν ένα τερας που ειχε ξαπλωσει και προσπαθουσε να χωθει στον αεραγωγο. Τρανταχτηκα απ τον τρομο μου και αρχισα να μετακινουμε πιο βαθια. Ευτηχως δεν χωρουσε, ημουν ασφαλης για όση ωρα ημουν εδω μέσα. Προχώρησα δυο τρία μέτρα ακομη και κοιταξα πίσω μου. Το τερας δεν ηταν εκει. Ανακουφισμενος αφησα το κεφαλι μου να πεσει και οι μυς μου χαλαρωσαν. Οι ανασες μου ηταν στον ρυθμο της καρδιας μου. Σιγα σιγα αρχισαν να πεφτουν οι χτυποι της καρδιας μου και οι ανασες. Τωρα που ημουν ηρεμος αρχισα να σκεφτομαι το πως θα βγω από εδω μέσα χωρις να πεθανω. Το να παω πισω δεν ηταν επιλογη οποτε επρεπε να συνεχισω μπροστα. Άρχισα με αργες κινησεις να σπρώχνω το σωμα μου όταν ξανακουσα τον ηχο απο πριν, κοιταξα και ήταν και πάλι ένα τερας που προσπαθουσε να μπει στον αεραγωγο. Συνεχισα να σερνομαι μπροστα. Οταν γυρισα να ξανακοιταξω πίσω ειδα ότι το τερας ειχε σηκωθει, εβλεπα τα ποδια του. Παραξενευτικα, πρωτον το γιατί επιμενει τοσο πολυ με το να μπει αφου ειχε δοκιμασει να μπει και πριν, μπορει να ηταν αλλο τερας εκεινο απαντησα στον εαυτο μου. Μπορει. Το ειδα να κανει μερικα βηματα πισω απ' την εισοδο που ειχα μπει εγω. Σταματισα και παρακολουθουσα το τι κανει. Τοτε καταλαβα τι εκανε τοση ωρα οταν ειδα ενα γνωστο μικρο κεφαλι να ξεπροβαλει και να κοιταει μεσα στον αεραγωγο, ακριβως πανω μου. Παγωσα, το μυαλο μου εστελνε μηνυματα στους μυς, αλλά εκεινοι δεν ανταποκρινοντουσαν. Το μικρο κοιταξε ξανα προς την μερια του μεγαλου τερατος με απορια χωρις να μπορει να καταλαβει. Ομως εγω ειχα καταλαβει, τοση ωρα δεν προσπαθουσε να μπει στον αεραγωγο αλλα εδειχνε στο μικρο το που βρησκομουν. Τότε το μεγάλο εσπρωξε με το κεφάλι του το μικρο πιο μέσα στον αεραγωγο. 


Τότε ολα τα σηματα του μυαλου μου εφτασαν επιτελους και με σπασμωδικες κινησεις γεματες τρομο αρχισα να σερνομαι οσο πιο γρηγορα μπορουσα μπροστα. Ενιωσα εναν πονο στο ποδι μου σαν να με δαγκωσε σκυλι. Ομως μες τα επομενα δευτερα ενιωσα και εγω τον πονο που ειχε νιωσει ο Κερκ. Αρχισα να κουναω το ποδι μου περα-δωθε μπας και καταφερω να σκοτωσω το μικρο μπασταρδο. Ομως εκεινο δεν ενιωθε τίποτα. Μετα από 1 λεπτο παλης μαζι του άκουσα τον γνωριμο πια ηχο και το ποδι μου εγινε πολυ πιο ελαφρυ. Ουρλιαζοντας και βριζοντας κοιταξα πίσω μου και ειδα το μικρο να φευγει με το ποδι μου στο στομα του, συνεχισα να σερνομαι με όση δύναμη ειχα, ομως δεν ήταν αρκετο. Συντομα περισσοτερα μικρά ηρθαν και συνεχισαν την δουλεια του προηγουμενου. Δεν χωραγαν ολα μαζι οποτε ένα ένα επερναν κομματια μου μαζι τους.

Μεχρι που εκλεισαν τα ματια μου βλεποντας ένα μικρο κωλογαμημενο μπασταρδεμενο γαμιδι να φευγει με τα γεννητικα μου οργανα.

Η σωτιρια μου εγινε η καταδικη μου.

The End

"Μην κουνηθείς, είναι έξω απ την πόρτα"
Αφουγκράστηκε αλλά δεν άκουγε ούτε τον παραμικρό θόρυβο. "Δεν ακούω τίποτα"
"Το να μην τα ακούς είναι φυσικό, αλλά ευτυχώς για εμάς είναι θερμόαιμα ζώα, η ό,τι είναι, και φαίνονται με infravision"
"έφυγαν"

Μόλις το ακούσαμε σηκωθήκαμε, τότε είδα ότι εκείνος που καθόταν μπροστά στην πόρτα δεν ήταν ο Κρις, απ ότι φαίνεται άλλαζαν όσο κοιμόμουν. Και μπροστά του είχε 2 μικρές οθόνες που έδειχναν τον διάδρομο με σκούρα χρώματα και κάποια σημεία ήταν κόκκινα.

«Ώστε έτσι έχουν επιβιώσει μέχρι τώρα» σκέφτηκα.

"Και τώρα? Τι θα κάνουμε? Έχετε κάποιο σχέδιο η απλώς θα μετακινούμαστε?" ρώτησα

"Ο στόχος είναι να βρούμε ένα μέρος πιο ασφαλές, με πιο χοντρές πόρτες, τοίχους και προμήθειες" του απάντησε κάποιος.

"και ποσό μακριά είμαστε από αυτό το στόχο?" ρώτησα με ενθουσιασμό.

"δυο διαδρόμους των 100 μέτρων, σκάλες των τεσσάρων ορόφων και από εκεί και πέρα είναι 220 μέτρα ευθεία μέχρι την πόρτα της σωτηρίας μας" αυτός που μίλησε ήταν ο Κρις που είχε μόλις ξυπνήσει. Σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου "Εγώ είμαι ο Κρις, μέσα στην βιασύνη μας δεν συστηθήκαμε, είμαι ο ειδικός σε τεχνολογικά, χάρτες, άνοιγμα πορτών, ότι θες" είχε ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ήταν ο πιο μικροκαμωμένος απ όλους, λίγο πιο κοντός από εμένα και πιο λεπτός.

"Κάλβιν, είμαι ο αρχηγός της ομάδας." Αυτός ήταν που καθόταν μπροστά στην πόρτα.

"Και εγώ είμαι ο Κερκ"

"ο Κερκ ήταν απλός πολίτης όταν τον βρήκαμε αλλά τώρα με όσα περάσαμε μαζί έχει γίνει ένας πολύ καλός στρατιώτης" πρόσθεσε ο Κάλβιν.

"Χαίρομαι που σας γνωρίζω, Vio, όπως ήδη ξέρετε"

"Λοιπόν μαζευτείτε, είναι ώρα να φύγουμε, το πεδίο είναι ελεύθερο και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε"

Ο Κάλβιν γύρισε προς την μεριά του Vio κρατώντας στο χέρι του ένα αυτόματο πολυβόλο.

"θα σου είναι χρήσιμο, αλλά πρόσεχε που ρίχνεις, το μόνο που μας λείπει είναι κάποιος να πυροβολάει εμάς"

Για τον όγκο του ήταν ελαφρύ και εύστροφο όπλο, αλλά ήταν το διπλάσιο πάχος απ το χέρι του και σχετικά μακρύ.

"Πάμε, και κάτι άλλο Vio, έξω ούτε κιχ πρέπει να προσέχουμε. Προσπάθησε να μας ακολουθείς και μη μένεις πίσω"

Η πόρτα άνοιξε και πάλι η μυρωδιά του σάπιου και της καμένης σάρκας γέμισε τα πνευμόνια του. Αυτή την φορά ήταν χειρότερα γιατί δυο ώρες να αναπνέεις σχετικά καθαρό αέρα και μετά πάλι να βγαίνεις έξω ήταν σαν βασανιστήριο, ήθελες να ξεράσεις. Ένας ένας βγήκαμε όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε ο Κρις μας έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να πάμε, είχε τα σχέδια του κρουαζιερόπλοιου μέσα σε έναν υπολογιστή παλάμης. Φτάσαμε στην πόρτα που οδηγούσε στις σκάλες και βρήκαμε μια τρυπούλα που ίσα ίσα χώραγε το καλώδιο για την οπτική κάμερα. Την πέρασε ο Κρις από εκεί και κοίταξε παντού μέσα απ την οθόνη. Όσο κοιτούσε ο Κρις ο καθένας μας πρόσεχε τον διάδρομο. Η πόρτα άνοιξε μετά από μερικά λεπτά προσπάθειας του Κρις. Περάσαμε και την κλείσαμε πίσω μας. Ακολουθήσαμε τον Κρις που πήγαινε προς τα επάνω στις σκάλες. Ανεβήκαμε τέσσερις ορόφους και σταματήσαμε πάλι μπροστά σε μια πόρτα. Ο Κρις έκανε ότι έκανε και πριν, άνοιξε την πόρτα αφού πρώτα έλεγξε το χώρο, πέρασε πρώτος. Μετά ακολούθησε ο Κάλβιν, ο Vio και τέλος ο Κερκ.

"Να! Εκείνες οι δυο πόρτες είναι ο στόχος μας" ψιθύρισε ο Κρις δείχνοντας προς τα δεξιά του σκοτεινού διαδρόμου. Δεν φαίνονταν πολύ καθαρά όμως απ το αχνό φως μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν δυο πόρτες και το ότι ήταν αρκετά μακριά. Άρχισαν να περπατάνε προς τα δεξιά, αθόρυβα και αργά. Μπορούσες να ακούσεις την καρδιά σου μέσα στην σιωπή που κυρίευε όλο το πλοίο. Είχαν μείνει δέκα με δεκαπέντε μέτρα μέχρι να φτάσουν όταν άκουσαν κάτι απ την μεριά που μόλις ήρθαν. Όλοι πάγωσαν, γύρισαν αργά προς το μέρος που ακούστηκε ο θόρυβος και περίμεναν. Ο Vio είχε πάρει το δάχτυλο απ την σκανδάλη για να μην κάνει κανένα λάθος, «καλύτερα να αρχίσω να πυροβολώ τελευταίος παρά να κάνω καμιά μαλακιά τώρα και να μας καρφώσω όλους» σκέφτηκε από μέσα του. Με τις καρδιές τους να χτυπάνε σε τρελούς ρυθμούς όλοι στεκόντουσαν ακίνητοι. Ο Κάλβιν έκανε μια χειρονομία που σήμαινε να αρχίσουν να μετακινούνται προς τις πόρτες. Βήμα-βήμα με την πλάτη προς τις πόρτες και κοιτώντας στην διασταύρωση που υπήρχε μπροστά τους έφτασαν στα 5 μέτρα απόστασης απ την σωτηρία τους. Για μια στιγμή ο Vio κοίταξε προς τις πόρτες και ξανάφερε το βλέμμα του πίσω στην διασταύρωση. Μακάρι να μην έκανε εκείνη την κίνηση. Πάτησε κάτι κυλινδρικό και προσγειώθηκε με την πλάτη στο πάτωμα, χτύπησε το κεφάλι του και άφησε να του διαφύγει ένα μακρόσυρτο φωνήεν. Τα τρία Κ γύρισαν για να δουν τι έγινε και μόλις κατάλαβαν άλλαξαν ταχύτητα. Ο Κρις έτρεξε προς την πόρτα και άρχισε την διαδικασία για να την ανοίξει. Ο Κερκ σήκωσε τον Vio και πήρε θέση στα αριστερά αντίστοιχα ο Κάλβιν στα δεξιά και ο Vio έμεινε στην μέση ακριβώς πίσω απ τον Κρις. Ξαφνικά άκουσαν την κραυγή ενός τέρατος. Ύστερα το είδαν να βγαίνει απ την κρυψώνα του και να τρέχει καταπάνω τους. Περίπου 2 λεπτά αργότερα έπεσε νεκρό 17 μέτρα πριν τους φτάσει. Τρία ακόμη ξεπρόβαλαν απ τις γωνίες της διασταύρωσης και ελίσσονταν απ τις σφαίρες τους, ωστόσο έπεσαν και εκείνα νεκρά.



"Κρις τελείωνε" ακούστηκε ο Κάλβιν.

Ο Κρις δεν απάντησε και συνέχισε να κάνει ότι έκανε.

Λίγη ώρα αργότερα είδαν ένα ‘τοίχος’ από τέρατα να κατευθύνεται καταπάνω τους. Όλοι άνοιξαν πυρ, τώρα πια δεν υπήρχε λόγος να στοχεύεις. Όπου και να πετύχεις κακό δεν έκανε, όσες χειροβομβίδες είχαν τις πέταξαν, άλλαζαν γεμιστήρες ανά μερικά λεπτά.

"ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΑ" φώναξε ο Κρις

Μισάνοιξε την πόρτα και άρχισε να πυροβολάει και εκείνος, όλοι μαζί άρχισαν να οπισθοχωρούν, πρώτος πέρασε την πόρτα ο Κερκ, μετά ο Vio και ύστερα ο Κάλβιν. Το όπλο του Κρις υπερθερμάνθηκε και σταμάτησε να λειτουργεί, τότε και τρέχοντας πέρασε απ την πόρτα και όλοι μαζί την έκλεισαν. Ο Κερκ και ο Κάλβιν κάθισαν κάτω με τα βλέμματα τους στην πόρτα η οποία τρανταζόταν απ τα χτυπήματα των τεράτων απ την άλλη πλευρά. Σιγά – Σιγά σταμάτησαν οι χτύποι και μες την σιωπή μίλησε πρώτος ο Κρις.

"Πολύ ζέστη έχει εδώ μέσα και υγρασία"

Ο Κρις άρχισε να βγάζει την στολή του και μετά το μπλουζάκι. Όλη αυτή την ώρα ο Vio ήταν όρθιος και κοιτούσε και εκείνος την πόρτα. Άνοιξε το στόμα του και άρχισε να μιλάει. Όση ώρα μιλούσε γυρνούσε για να δει των Κερκ και των Κάλβιν πίσω του.

"επιτέλους καταφ…"

Τελειώνοντας την στροφή το πρόσωπό του παραμορφώθηκε και με αργά βήματα ακούμπησε με την πλάτη στις ατσάλινες πόρτες, απ τις οποίες πριν από μερικά λεπτά μπήκαν. Με τον δείκτη έδειχνε προς την κατεύθυνση που οι άλλοι τρεις είχαν γυρισμένη την πλάτη τους. Γύρισαν και τα πρόσωπά τους παραμορφώθηκαν εξίσου. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο, εκατοντάδες..|..λούτρινα κουκλάκια του Winnie The Pooh τους ορμούσαν για να τους πιουν το αίμα (οκ οκ δεν έγινε κάτι τέτοιο :P απλώς δεν άντεξα να μην κάνω και ένα αστείο σε όλη την ιστορία XD)..|..άνθρωποι ζωντανοί ή μη να καταβροχθίζονται από μικρά τέρατα υπό την επίβλεψη της Mother-Monster η οποία παρακολουθούσε με ικανοποίηση τους απογόνους της να τρέφουν την κολασμένη πείνα τους.

To Be Continued

- Που θα φταναμε εαν την ειχαμε?, μεχρι που θα ηταν τα ορια μας?
- Ποιος ξερει! μπορει και πιο μακρυα απ οτι φτασαμε σημερα!
- Ας ψαξουμε για μια και θα την εχουμε εναλλαξ
- ΝΑΙ!!!

> Μετα απο μερικα λεπτα σιγης

- Ομως πως θα την βρουμε?
- Εχω ακουσει πως υπαρχει ενας γαλαξιας και σε εκεινο το γαλαξια γεννιουνται με αυτες!
- Ποσο μακρυα ειναι?
- Δυο Γούλιες
- Ειναι αρκετος καιρος
- Ναι το ξερω αλλα αξιζει
- Τοτε ας παμε

> Οι δυο Γούλιες περασαν και φτασανε στον γαλαξια που ειχαν βαλει στοχο. Εντοπισαν τον πλανητη που εψαχναν και αρχισαν να ερευνουν. Μετα την ερευνα αρχισαν να περνουν δειγματα. Μετα τα δειγματα αρχισαν τα πειραματα και μεσα σε αλλες δυο Γούλιες καταφεραν να απομονωσουν αυτο που πιστευαν οτι χρειαζονται. Οποτε ξεκινησαν τον δρομο για το σπιτι τους με ενα καινουργιο οργανο μεσα στο τωρα πια εν μερη μεταλλικο σωμα τους.
Τους υποδεχτηκαν σαν ηρωες. Απο εκεινη την μερα και μετα απειρα ταξιδια εγιναν για εκεινο τον πλανητη. Ολο και περισσοτεροι γυρνουσαν πισω με μια αισθηση πληροτητας.
Στηθηκε εμποριο και εξαγωγες. Καποιοι εμειναν πισω για να παρεχουν μια σταθερη ροη του προϊοντος. Ομως οσο περισσοτερο εμεναν σε εκεινο τον πλανητη τοσο περισσοτερο μεγαλωνε το αισθημα ζηλειας που ειχαν ως προς τους ενοικους του πλανητη φαρμα τωρα πια. Καποιοι ειχαν αρχισει να παιζουν τον Θεο λογο της ζηλειας και της τεχνολογικης υπεροχης που ειχαν. Οι δυο, τοτε, πρωτοποροι τωρα πια εβλεπαν τις συνεπειες τον πραξεων τους.
 
- Εχεις καταλαβει τι εχουμε κανει?
- Ναι. Απ οτι φαινεται καταστρεψαμε αλλον εναν πολιτισμο.
- Εαν δεν κανω λαθος αυτος ειναι ο Πεντηκοστός Εβδομηκοστός Τρίτος.
- Ναι ομως ακομη και με την καρδια που πηραμε απο τον τελευταιο πλανητη νιωθω καποιο κενο...

...

- Που θα φταναμε εαν το ειχαμε?, μεχρι που θα ηταν τα ορια μας?
- Ποιος ξερει! μπορει και πιο μακρυα απ οτι φτασαμε σημερα!

Επιτέλους φτάσαμε, η μάλλον δυστυχώς.. Δεν ήθελα ούτε να σκέφτομαι τι μπορεί να γινόταν από 'δω και πέρα.. Η Μαίρη ξύπνησε και κατεβήκαμε όλοι απ' το αμάξι. Κατευθυνθήκαμε προς το κοντινότερο μαγαζί για να βρούμε τίποτα φαγώσιμο και μόλις μπήκαμε μέσα ο πατέρας μου μας άφησε για να κάνει ένα επείγον τηλεφώνημα, απ' ό,τι είπε, σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο που υπήρχε εκεί κοντά. Εγώ άφησα τη Μαίρη που το βλέμμα της είχε χαθεί ανάμεσα στα ράφια με τα γλυκά και πριν προλάβει να με δει κανείς έτρεξα πίσω στο αμάξι.. Βέβαια, πήρα μαζί μου και ένα λοστό που είχα δει καθώς ερχόμασταν και κρύφτηκα στο portpaguzz ελπίζοντας πως θα με ξεχάσουν.. Και για καλή μου τύχη, είχα ψυχολογήσει την κατάσταση πολύ καλά.. Ο πατέρας μου επιστρέφοντας στο μαγαζί, πήρε τη μικρή απ' το χέρι και ήρθαν γρήγορα πίσω στο αμάξι. "Μα δε θα περιμένουμε και τον..." πήγε να πει η Μάιρη όταν τη διέκοψε απότομα ο πατέρας: "Μη ρωτάς πολλά. Θα 'ρθούμε να τον πάρουμε αγρότερα, δε θα πάθει τίποτα για λίγο μόνος του. Πάμε τώρα." και έβαλε μπρος τη μηχανή...

Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν σταμάτησαν έξω από μια μονοκατοικία και κατέβηκαν πηγαίνοντας προς τα 'κει.. Εγώ τότε μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά βγήκα όσο πιο ψιθυριστά μπορούσα και περίμενα να δω ποιος κρυβόταν πίσω απ' όλα αυτά... Ο πατέρας μου χτύπησε δυο φορές την πόρτα και μετά από λίγο άνοιξε.. Τότε εμφανίστηκε μια ψηλή, πολύ όμορφη γυναίκα η οποία αμέσως τον αγκάλιασε και τον φίλησε.. "Καλώς ήρθες αγάπη μου. Άργησατε μπορώ να πω!" είπε χαμογελαστή. "Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Μαίρη, από 'δω η πραγματική σου μητέρα." είπε αυτός και έδειξε την ξανθιά καλονή. Η μικρή τότε σάστισε και δεν μπόρεσε να βγάλει ούτε λέξη απ' το κακόμοιρο, τρεμάμενο στοματάκι της.. Εγώ δεν ξαφνιάστηκα ιδιαίτερα μετά απ' ό,τι είχα δει και αφού έσφιξα το σίδερο στα χέρια μου έτρεξα καταπάνω τους... Χωρίς να χάσω χρόνο, μ' ένα πήδημα έδωσα μία από πίσω στο κεφάλι του πατέρα μου και αμέσως σωριάστηκε στο πάτωμα λιπόθυμος. Η γυναίκα τότε άρχισε να ουρλιάζει στο απρόσμενο αυτό θέαμα, αλλά πολύ γρήγορα την έκανα να σωπάσει κι αυτή... Δε μπορώ τις υστερίες, μου τη δίνουν στα εύθραυστα νεύρα μου.. Και εκείνη τη στιγμή ήρθε πάλι πίσω εκείνο το συναίσθημα, εκείνο το τόσο γλυκό συναίσθημα, όπως τότε στις δημόσιες τουαλέτες, με τη πετσέτα να τρύβεται στα χέρια μου και εγώ να τρέμω από την υπερβολική δόση αδρεναλίνης.. Είχα ιδρώσει και τα χέρια μου ήταν παγωμένα, όμως συνέχισα να τους χτυπάω και τους δύο αλύπητα εναλλάξ μέχρι που σιγουρεύτηκα πως ήταν τελείως νεκροί. Σκούπισα με το αριστερό χέρι μου το πρόσωπό μου και ασυναίσθητα άφησα να μου ξεφύγει ένα ελαφρύ χαμόγελο ανακούφισης.. Αμέσως γύρισα προς τη Μαίρη που κοιτούσε σιωπηλή το χωρό του αίματος, ακίνητη σαν κέρινο άγαλμα που μόλις είχε συναντήσει το δημιουργό του.. Πήγα κοντά της και την αγκάλιασα τρυφερά με τα κατακόκκινα χέρια μου... "Μη φοβάσαι" της είπα, με την πιο γαλήνια φωνή που με είχα ακούσει να βγάζω ποτέ απέναντι της. "Ώρα να πάμε σπίτι"...

Μισό τετραγωνικό για να χορέψεις, τα σώματα τρίβονται μεταξύ τους, το μυαλό θολωμένο απ το αλκοόλ, οι αισθήσεις να μην νιώθουν τίποτα. Παντού πρόσωπα, κοπέλες, αγόρια να χορεύουν στο ρυθμό ή όχι. Κάποιοι να χορεύουν σαν ψάρια που μόλις τα έβγαλαν απ την θάλασσα και σπαρταράνε να ξαναμπούν πάλι πίσω και να αναπνεύσουν. Καλύτερα θα χόρευε κάποιος που χτυπήθηκε από ηλεκτρισμό ή κάποιος με Πάρκινσον.
Τα αυτιά σου βουλωμένα απ την ένταση των ηχείων. Τα μάτια καρφωμένα σε μια σιλουέτα, τα ποτά να κατεβαίνουν το ένα μετά το άλλο, η όραση θολώνει με την κάθε γουλιά. Η μουσική χαμηλώνει για να σε βρει στο κέντρο του επικέντρου και'συ να τα δίνεις όλα με το χορό σου. Γιατί ξέρεις ότι είναι ίσως απ τις λίγες φορές που θα είσαι κοντά σε ένα καυτό κορμί, με τα στάνταρ που θέτει το αντρικό μάτι. Νιώθεις το μπάσο να περνά μέσα απ όλο το σώμα σου, το ένα κύμα μετά το άλλο μέχρι που κλείνουν τα φώτα, οι φωνές, οι ομιλίες,τα πάντα εκτός απ την μουσική.
Όλα στροβιλίζονται και σύννεφα σε προσκαλούν στο μαλακό κρεβάτι που έφτιαξαν. Ξαπλώνεις και νιώθεις ένα χτύπημα λίγο πιο κάτω απ το κεφάλι σου, σε ενοχλεί αλλά όχι τόσο ώστε να σηκωθείς. Και όλα μαυρίζουν, χάνεσαι μέσα σε ένα μαύρο ατελείωτο χώρο που δεν έχει ούτε όνειρα, ούτε έδαφος για να σταθείς. απλώς πέφτεις μέσα του.
Η επόμενη μέρα ξεκινά με την εισβολή μιας μυρωδιάς από οινόπνευμα, εμετό και νοσοκομείου. Η επόμενη αίσθηση μετά την όσφρηση που ξυπνάει είναι η ακοή, που δέχεται ερεθίσματα από φωνές παραμορφωμένες. Και τέλος τα μάτια σου ενεργοποιούνται για να δεις ένα λευκό ταβάνι, αριστερά και δεξιά σου πρόσωπα άγνωστα, που φαίνεται ότι μιλάνε αλλά η ακοή σου αρνείται να ξεκαθαρίσει τους ήχους. Κοιτάς τα πρόσωπα και ένα κύμα πανικού σε πλημμυρίζει μαζί με ερωτήσεις. Προσπαθείς να μιλήσεις όμως το στόμα δεν λέει να ανοίξει. Ένα από τα πρόσωπα γυρνά προς την μεριά σου και σε κοιτά με απορία και μετά από λίγο ξεσπά σε κλάματα, είναι ένα ρυτιδιασμένο πρόσωπο που φαίνεται ότι έχει περάσει πάρα πολλά στην ζωή.
- Αγόρι μου.
Τα δάκρυα πέφτουν επάνω στο πρόσωπό σου όταν η γυναικά που αυτοαποκαλείται η Μητέρα σου σε αγκαλιάζει, μα το μόνο που περνά απ το μυαλό σου, είναι να σπρώξεις την γυναικά από κοντά σου μες στο πανικό. Όμως όπως και το στόμα σου έτσι και τα χέρια σου δεν σε ακούνε. Ύστερα δοκιμάζεις να κουνήσεις τα πόδια σου για να επιβεβαιώσεις την τρομαχτική σκέψη που πέρασε απ το μυαλό σου, όμως ούτε εκείνα αντιδράνε. Τώρα πια είσαι σίγουρος και θες να φωνάξεις, να ουρλιάξεις. Μέσα στο μυαλό σου προσπαθείς να θυμηθείς το τι έγινε χτες βράδυ και το πως κατέληξες εδώ. Όταν ξεκαθαρίζει η ακοή σου το πρώτο που ακούς είναι μια φράση που σε κάνει να θες να κουφαθείς και πάλι.
- Δυστυχώς ο νεαρός έχει παραλύσει το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα είναι να ακούει και να βλέπει. Τα συλληπτήρια μου.



To Sentimental-Violence και το Υπουργείο Υγείας Προειδοποιεί, το Clubing βλάπτει σοβαρά την υγειά...

Greek

Half square to dance, bodies rubing, the brain blured from the alcochol, the senses dont feel anything. Everywhere faces, girls, boys dancing in the rythm or not. Some dance as fishes that where just removed from the sea and writhe to get back again and breathe. Somebody that was struck by electricity or somebody with Parkinson would dance better then them.
Your ears blocked from the volume of the resonators? The eyes nailed at a silhouette, the drinks going down the one after the other, the sight blurs with the each sip. The music lowers to find you in the centre of epicentre and you are giving all you have with your dance. Because you know that it is perhaps from the few times where you will be near a hot body, by the stantar's that the male eyes place. You feel the bass passing though all your body, a wave after the other untill the lights close, the voices too, the speeches, everything except the music.
All swirl's, and clouds invite you in the soft bed that they made. You lay down and you feel a blow, just below your head, it doesnt bother you that much. Everything becomes black, you are lost in a black endless space that doesnt have neither dreams, neither ground to stand, simply you fall in it.
The next day begins with the invasion of a mixed smell of alcohol, vomit and hospital. The next sense after the olfaction that wakes up is the hearing, that accepts irritant from deformed voices. And finally your eyes are activated in order for you to see a white ceiling, left and right of you persons unknown, it looks like they are talking but your hearing deny to clear up their voices. You are looking the faces and a wave overflow's you with panic and questions. You try to speak, however the mouth denies to open. One of the faces turns towards you and looks at you with query and after a little it bursts out in tears, it is a wrinked face that appears to been though alot, in life.
- my boy.
Tears droping on your face when the woman that call's herself your Mother embraces you, butthe only thing that passes from your brain, is you push the woman away from you in the panic. However as your mouth thus your hands too dont obey you. The next thing you try is to move your legs in order to confirm the scary thought that passed from your brain, however nor those react. Now you are sure and want to shout, to scream. In in your brain you try to remember what happened last night and what led you here. When your hearing clears you the first thing that you hear is a phrase that makes you to wish that you couldnt hear once again.
- Unfortunatlly the young man is paralized and the only thing that he can do now is to hear and see. I am sorry but there is nothing we can do.



Sentimental-Violence and the Health department Warns, Clubbing harms seriously the health…

English



If there are any mistakes in the english version please tell me so i ll correct it :)