Are you lost? Don't be afraid my dear, I'll be there when you'll need me.. To sing to you the song of sadness when all hope will have been lost...

Tied Puppets


Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)
<-------------------------------->


Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

The page of an old friend

Take a walk down the visual
Bill Ioanou


There are things known and things unknown an' in between are the doors...

Bleeders

Παρασκευή, Νοεμβρίου 05, 2010

...Μια ώρα τώρα το κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω τι ώρα είναι.. Οι χτύποι σαν σφυριές τρυπούν τ' αυτιά μου πλέον.. Άραγε πέρασε μόνο μια ώρα?... Ξανακοίταξα. Πλησίασα. Πλησίασα λίγο περισσότερο.. Τότε συνειδητοποίησα πως χαμογελούσα γιατί κατάλαβα όταν είδα τις μπαταρίες στο πάτωμα... Ξαφνικά τρεις γνώριμες φάτσες εμφανίστηκαν στον καθρέφτη στα δεξιά και γελούσαν μ' όλη τους τη δύναμη χωρίς ν' ακούγονται.. Πήγαιναν ρυθμικά μπρος πίσω με ορθάνοιχτα μάτια που κοιτούσαν αγχωμένα προς όλες τις κατευθύνσεις.. Ο ήχος ήρθε καθυστερημένα και ήταν τελείως ασυγχρόνιστος με την εικόνα.. Ανατριχιαστικά γέρικα γέλια έβγαιναν απ' τα στόματα των νέων και μου θύμιζαν το μέλλον.. Τότε μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η αστραπή και η βροντή και κοίταξα στην κούπα του καφέ που κρατούσα ξαφνικά στα χέρια μου.. Προσπάθησα να εστιάσω βαθιά μέσα του και να δω πέρα απ' το σκούρο, καφέ χρώμα του.. Μετά από λίγο κατάφερα να παρατηρήσω μια λευκή τελεία στο κέντρο του πάτου.. Μπορεί να ήταν και κίτρινη, όταν πριν προλάβω να σιγουρευτώ μια απότομη ρουφήχτρα με τράβηξε κατευθείαν μέσα...

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν σε άλλη θέση, όρθιος στη γωνία του δωματίου μου.. Όλα (σχεδόν) ίδια.. Ο καθρέφτης αυτή τη φορά ήταν αριστερά απ' το ρολόι που κρεμόταν ανάποδα ψηλά στον τοίχο.. Δε με παραξένεψε και πολύ όμως όταν είδα το χαλί και όλα τα έπιπλα στο ταβάνι και τη λάμπα αναμμένη στο πάτωμα σαν μπαλόνι γεμάτο με ήλιο.. Ο καφές τώρα ήταν πάνω σ' ένα τραπεζάκι, που πρώτη φορά έβλεπα, μπροστά απ' την πόρτα, η οποία δεν είχε χερούλι μόνο μια μαύρη τρύπα απ' την οποία δεν έβλεπες τίποτα παραπέρα..
Κοίταξα πάλι τον καθρέφτη. Θυμήθηκα ξανά την αστραπή και βγήκα στο μπαλκόνι να την ψάξω.. Είχε πια ξημερώσει, πρέπει να ήταν 22:41 απ' ό,τι άκουσα.. Για κάποιο περίεργο λόγο έξω δεν είδα πουθενά κάγκελα.. Έκανα ένα βήμα πέρα απ' τα σύνορα του μπαλκονιού με διάθεση να πέσω, αλλά δεν τα κατάφερα.. Σκαλοπάτια εμφανίζονταν το ένα μετά το άλλο σε κάθε μου πάτημα.. Άλλα ανέβαιναν, άλλα κατέβαιναν.. Κάποια στιγμή έχασα την αίσθηση του ύψους και του βάρους.. Πρέπει να είχαμε ανέβει αρκετά.. Συνέχισα να ψάχνω εκείνη τη λάμψη στον ουρανό, αλλά σε κάθε ματιά με κάρφωνε και ένα διαφορετικό φως αστεριού.. Ευτυχώς τουλάχιστον είχε πανσέληνο για να βλέπω που πατάω.. Και μόλις επαναπαύθηκα σ' αυτήν τη σκέψη τα σκαλοπάτια έσβησαν μαζί με όλα τα λαμπιόνια του στολισμένου μου ουρανού.. Και έπεσα. Στο κενό.. Όμως πριν προλάβω ν' αγγίξω έδαφος τα πάντα έσβησαν ξανά και ύστερα πάλι επανήλθαν...

Αυτήν τη φορά καθόμουν δίπλα σ' ένα σκιάχτρο μελαγχολικά χαμογελαστό.. Όλα λευκά, χιόνιζε. Όχι χιόνι, ήταν κάστανα, αλλά ήταν ελαφριά σαν πούπουλα και κατάλευκα. Έπεφταν αργά αργά απ' το γκρίζο ουρανό και μόλις άγγιζαν το έδαφος φύτρωναν μαργαρίτες που μαραίνονταν και χάνονταν πάλι από 'κει που 'ρθαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.. Και εγώ καθόμουν ακίνητος εκεί να κοιτάζω μαγεμένος το περίεργο αυτό θέαμα λες και ήταν η έναρξη τελετής της πιο μεγάλης γιορτής του κόσμου!. Και τότε ξαφνικά το σκιάχτρο άρχισε να περιστρέφεται, στην αρχή σιγά σιγά και μετά όλο και πιο γρήγορα.. Έμοιαζε να θέλει να φωνάξει, να μιλήσει, όχι απαραίτητα σε 'μένα, απλά ν' ανοίξει το στόμα του και να βγάλει φωνή ανθρώπινη.. Και όσο δεν τα κατάφερνε τόσο και πιο γρήγορα γύριζε.. Και ο εκκωφαντικός ήχος που δημιουργούσε με τον αέρα γύρω του θύμιζε φωνές από κοινό σε συναυλία που ζητούσε τα λεφτά του πίσω.. Και πρέπει να ήταν χιλιάδες.. Τους άκουγα όλο και πιο καθαρά, σαν να με πλησίαζαν με σκοπό να με φάνε ζωντανό.. Τα μάτια μου έκλεισαν αυτόματα.. Τρόμαξα. Με μια απότομη κίνηση πετάχτηκα πάνω και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω παραπατώντας.. Ποιος ξέρει από που βρέθηκε εκεί, σκέφτηκα, όταν είχα ήδη αρχίσει να βυθίζομαι στην τρύπα στην οποία είχα πέσει.. Ένιωθα να πνίγομαι.. Αυτό ήταν, σε λίγο δεν έβλεπα τίποτα.. Το φως του ουρανού χάθηκε στο βάθος και η τρύπα έκλεισε καταπίνοντας με...

Δυστυχώς δεν ήταν το τέλος... Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου.. Όλα ήταν στη θέση τους.. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιό μου με τα ρούχα της δουλειάς και μάλλον με είχε πάρει ο ύπνος.. Ίσως απλά να ήταν ένα όνειρο.. Κι όμως έμοιαζε τόσο αληθινό... Έκανα να σηκωθώ μα δε μπορούσα, ένιωθα τόσο αδύναμος.. Ξαφνικά ζαλίστηκα, όπως ο μεθυσμένος το επόμενο πρωί του πάρτι.. Δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα.. Ξανακούμπησα το κεφάλι μου πίσω στο μαξιλάρι.. Έκατσα εκεί και απλά κοίταζα το ρολόι στον τοίχο ναρκωμένος.. Τα λεπτά έμοιαζαν να περνάνε πότε πότε τόσο γρήγορα και πότε πότε τόσο αργά.. Μια ώρα τώρα το κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω τι ώρα είναι.. Οι χτύποι σαν σφυριές τρυπούν τ' αυτιά μου πλέον.. Άραγε πέρασε μόνο μια ώρα?...
Παρασκευή, Οκτωβρίου 15, 2010

 Κεφαλαιο Τριτο.






Εκατομμύρια συγνώμη για την τεραστια αργοπορια στο να τελειωσω την ιστορια, ομως δεν καταφερα να την τελειωσω.
Επεισης θελω να ανακοινώσω οτι για 9 μηνες θα απουσιαζω απ το Βλογ γιατι μου ηρθε το χαρτι για το στρατο οποτε οταν θα γυρισω θα ξαναγραψω την ιστορια σε εκδοση 2 :Ρ καλυτερη με δερματινο εξωφυλλο :Ρ
Μεχρι τον Νοεμβριο να εισαστε ολοι καλα :)
Lianiς 


Παρασκευή, Οκτωβρίου 01, 2010

Κεφαλαιο Δευτερο.








Αν και δεν μπορω να πω δεν εχω παραπονο απ την δουλεια μου. Ο κλαδος των Computer Graphics δεν εχει τοσο μεγαλη καταπονηση στο σωμα οσο στο πνευμα. Δουλευα αποκλειστικα στο σπιτι μου. Η εταιρια εστελνε τα αρχεια πανω στα οποια επρεπε να δουλεψω και εγω δεν χρειαζοταν να κουνηθω απ την καρεκλα μου, σηκωνόμουν μονο για να φαω, να κοιμηθω, να βγω με τους φιλους μου και για να παω στο γυμναστήριο . Το γυμναστήριο είναι ο απολυτος φιλος του ανθρωπου που βρισκετε μπροστα στο υπολογιστη πανω από 12 ωρες την μερα. Αυτό το καταλαβα στον δευτερο χρονο δουλειας σε αυτό τον κλαδο. Όταν απεκτησα μια πολύ ομορφη κοιλιτσα από τις μπυρες και τις απειρα junk food που ετρωγα. Όμως η ζεστη δεν σε αφηνε να πας πουθενα. Το να περπατησεις στον εξω κοσμο ηταν σαν κατορθωμα. Ο κοσμος εξω εβραζε. Οι αναπνοες πονουσαν όταν τις εισεπνεες. Τοσο ζεστο καλοκαιρι ειχε να συμβει 60 χρονια ελεγαν οι ειδησεις. Εμενα όμως δεν με αγγιζε και ενιωθα καταθλιπτικα χαρουμενος για αυτό. Ευτηχως που υπηρχαν τα κλιματιστικα. Γιατι αλλιως δεν θα υπηρχε κανεις ζωντανος. Ο περισσοτερος κοσμος μαλλον ηταν για διακοπες, απολαμβαναν την ελληνικη θαλασσα. Δροσερη, αναζωογονητικη και προπαντως ανακουφιστικη από το στρες του υπολοίπου χρονου. Εγω όμως σαν καλος εργαζομενος ημουν σπιτι και δουλευα πανω σε ένα μοντελο για μια διαφημιση. Ηταν αρχες Ιουλιου όταν ο κολλητος μου μου εστειλε ένα email.


    - ελα ρε καμενε εγκεφαλε. Ζεις; Σε περνω τηλεφωνο εδώ και 3 μερες στο κινητο, στο σταθερο, ακομα και το παλιο μας walkie-talkie δοκιμασα, αλλα τιποτα. Απάντα για να ξερω ότι ζεις. Και με την ευκαιρια παρε μια αδεια και ελα μαζι μας για διακοπες. Εχουμε μαζευτει ολοι. The good cause needs you!!! We are all waiting for your response Plus. Waiting breathless…Minus. Over and Out. –


    Με τον Χριστο γνωριζομασταν από το γυμνάσιο. Ότι ειχαμε περασει το ειχαμε περασει μαζι. Θεε μου σκεφτηκα, θυμήθηκε το παλιο τροπο επικοινωνιας μας. Τα walkie-talkie. Ηταν τοτε που ξεκινησε το κυμα των κινητων, και ολοι ειχαν από ένα. Ειμασταν 14 όταν αποκτισαμε και οι δυο την απολυτη παιχνιδομηχανη εκεινης της εποχης. Τα Nokia 3310 με το κολλητικό φιδακι που ειχαμε λιωσει και οι δυο, οι αναπαντητες που γινοντουσαν στην ωρα του μαθηματος. Οι ευκαιριες για γνωριμιες που δωθηκαν με τα ραδιενεργα κουτακια. Όμως συντομα ανακαληψαμε και το μειονεκτημα. Τη μανια των γονεων για ελεγχο και καταπιεση. Να σε παιρνουν τηλεφωνο πανω στην διασκεδαση και να σου λενε ότι είναι περασμενα μεσανυχτα και πρεπει να γυρισεις σπιτι, να σου χαλανε ολοι την καλη διαθεση. Ε τοτε βρηκαμε αυτό που θελαμε. Τεχνολογια που υπηρχε εδώ και χρονια, εμβελεια 10 χιλιομετρων και κωδικοποιηση σηματος ετσι ώστε κανεις να μην μπορει να σε ακουει παρα μονο εκεινος που ηθελες. Ειχαμε βρει το απολυτο τροπο για να μιλαμε. Φθηνα και κρυφα. Όλες αυτές οι αναμνησεις, καταστασεις, γκαφες, τρέλες περασαν στιγμιαία από το μυαλο μου και ηταν συντελεστες στο να σχηματιστεί ένα χαμογελο στο προσωπο μου. Δεν θα ηταν κακη ιδεα να κανω διακοπες. Εξαλου χριστουγεννα και πασχα δεν πηγα πουθενα λογο του χωρισμου μου με την Μαρια που με κρατησε σε καταθλιψη για 8 μηνες. Μεσα σε μια ωρα ειχα την αδεια. Εξαλλου ο διευθυντής μου, ειχε αρχισει να ανησυχεί ότι μπορει να παθω τιποτα από την πολύ δουλεια και μου εδωσε την αδεια ευχαριστως. Πριν αρχισω να μαζευω τα πραγματα μου εκατσα να γραψω απαντηση στον Χρηστο.

    - Plus to Minus. Reporting : Project Summer Vacation = Active. ETA 3~4 hours. Meeting place = Your House.
Plus Over and Out. -

     Πατησα το κουμπι της αποστολης και εκατσα για λιγο στην καρεκλα. Ηδη φανταζομουν τον Χρηστο να χοροπηδαει από την χαρα του σε ολο το σπιτι. Από εδώ και περα ξεκιναει η τρελα.


    Από μικροι, ολοι η παρεα μας ειχαμε συμφωνησει πως όταν παμε ολοι μαζι διακοπες θα πηγαινουμε στο παιδικο μας παραδεισο. Εκει που γνωριστηκαμε και περασαμε τα καλυτερα καλοκαιρια, Χαλκιδικη. Ξεκινησαμε στις οχτω το απογευμα, 4 αυτοκινητα το ένα πισω απ το άλλο. Μοιρασαμε τα ατομα στα 3 αμαξια και στο τελευταιο ηταν οι αποσκευες. Ενιωθα σα μικρο παιδι, με τους παιδικους μου φιλους τριγύρω. Η διαδρομη ηταν σαν πανηγυρι. Τρεις ωρες γελιου. Όταν τελικα φτασαμε βρηκαμε το καμπινγκ όπως ηταν και παλια εκτος από μερικες ανακαινίσεις. Τα τροχοσπιτα που ειχαμε ηταν το ένα διπλα στο άλλο, και πληρωναμε ολο τον χρονο το καμπινγκ για να εχουμε τις ιδιες θεσεις. Ο ενας διπλα στον αλλον, όπως παλια. Μολις βγηκα από το αμαξι ενοιωσα το στρες να φευγει από το σωμα μου και οι μυς μου να χαλαρωνουν. Παρκαραμε τα αυτοκινητα και ξεφορτωσαμε ότι ειχαμε ο καθενας στο τροχοσπιτο του. Μετα μαζευτηκαμε και φαγαμε ολοι μαζι σε ένα τραπεζι γεματο από κονσερβες που ειχε φερει ο καθενας. Ξεσηκωσαμε τους τριγυρω με τα γελια μας και τελικα όταν μας κανανε παρατηρηση το διαλυσαμε μεχρι αυριο. Ηταν μια πολύ ευχαριστη αλλαγη, το να κοιμασαι με τον ηχο των κυματων που χτυπουσαν την αμμο τις παραλιας αντι των ηχων της πολης.
    Το επομενο πρωι, ξυπνησα από τις φωνες, τα παιδια ειχαν ηδη σηκωθει και πηγαν για ψωνια. Συνεχισα να χουζουρευω και απλως να ακουω. Αυτοι οι ηχοι ηταν τοσο ιδιοι, όπως και το προηγουμενο καλοκαιρι, όταν ηταν και η Μαρια εδώ μαζι μου. Μεναμε στο ιδιο τροχοσπιτο, ηταν οι ιδιοι φιλοι, ηταν το ιδιο κρεβατι, ιδια σεντονια χωρις το αρωμα της. Χωρις εκεινη όλα ηταν τοσο κρυα, τοσο αδεια χωρις το χαμογελο της, χωρις το γελιο της. Δεκαδες εικονες περασαν μπροστα απ τα κλειστα μου ματια. Όταν τα ανοιξα πηρα μια βαθια ανασα και ειπα στον εαυτο μου ¨συνελθε, δεν πρεπει να σε δουν ετσι¨, σηκωθηκα απ το κρεβατι και "φορεσα" ένα χαμογελο. Ανοιξα την πορτα και τους ρωτησα ¨ποιος είναι για ένα πρωινο μπανιο;¨ ολοι ομοφωνα φωναξαν και αρχισαμε να τρεχουμε προς την παραλια, βουτηξαμε όπως ειμασταν με τα ρουχα και υστερα παιζαμε στην θαλασσα. Πιστευω πως θα ηταν παραξενο να βλεπεις δεκα ατομα 20 με 24 χρονων να παιζουν σαν δεκατριαχρονα. Αλλα εμας δεν μας ενοιαζε, περνουσαμε τελεια και αυτό μετρουσε. Βγαινοντας από την θαλασσα σταματησα και γυρισα να κοιταξω. Μεσα μου κατι με εκαιγε. Οι αναμνησεις της Μαριας γεμιζαν ολο το χωρο. 
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010
παρακαλω κλειστε την οποια μουσικη ακουτε και ακουστε το κομματι που εβαλα, με αυτο εγραφα την ιστορια :)
           

 
Πρόλογος.
Ξημερώματα Δευτέρας. Στριφογυρνάω μες το κρεβατι προσπαθωντας να κουκουλωθω με το σεντονι οσο καλυτερα μπορω, δεν μπορω να κοιμηθω και ο κρυος ιδρώτας σταζει σαν καταραμενη βροχη φωτιας στο μυαλο μου. Οταν περασαν μερικα δεκάλεπτα απ την ωρα που ξυπνησα απ τον εφιαλτη. Καθισα στο κρεβατι μου και αφουγκράστηκα, δεν ακουγα τιποτα που να θυμιζει το αιμοβόρο εξωγήινο μυαλό-καταβροχθίτη απ το εφιαλτη μου. Σηκωθηκα και ξεκινησα να περπαταω πανω στο παρκε του δωματιου μου. Έτριζε σαν διαολεμενο, πάντα πιστευα οτι καποια στιγμη θα πεσω στην τραπεζαρια που ηταν ακριβως απο κατω, αλλα ευτηχως μεχρι σημερα δεν ειχε γινει κατι τετοιο. Φτανω στην πορτα, πιανω το πομολο, ειναι δροσιστικο. Γυρναω και την ανοιγω ελάχιστα. Απο μικρος ειχα μαθει το μυστικο για να την ανοιγω χωρις να ακουγεται. Ανοιγεις λιγο και μετα με μια αποτομη κινηση ανοιγεις μεχρι την μεση, τοσο μου ηταν αρκετο για να περασω και να μην ακουστώ. Κατεβηκα την σκαλα και τωρα εστριψα για την κουζινα. Χρειαζομουν οπως και δηποτε ενα ποτηρι νερο. Ηπια και εβαλα το ποτηρι πανω στον παγκο. 
   Μια ξαφνικη πηγη φωτος με τυφλωσε οταν αντικατοπτρίστηκε απο το ποτηρι που μολις εβαλα στον παγκο. Ανοιγοκλεινα τα ματια μου μεχρι που να γυρισει το "φως" μου. Τοτε καταλαβα τι ειχε γινει. Βγηκα εξω στην βεραντα της κουζινας και κοιταξα πανω.

 - Ωστε εσυ παιζεις εδω εξω ε?

Δεν περιμενα καμια απαντηση απο εκεινο. Γιαυτο και καθισα στο δευτερο σκαλι απο τα τρια που σε εβγαζαν στο πισω κηπο του σπιτιου. Ακουσα καποιον να περπαταει μεσα στο σπιτι, ηστερα ετριξε το 12το ξυλο απ την πορτα της βεραντας. Οταν ανοιξε η πορτα γυρισα και εγω το κεφαλι μου. Ηταν η Γιαγια μου.

 - Τι κανεις εδω?

 - Τιποτα απλως κοιτουσα τον ουρανο και απολαμβανα την ηρεμια της νυχτας.

Ενα χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο της γιαγια μου. Ηρθε και εκατσε διπλα μου και κοιταξε και εκεινη.

 - Ξερεις λενε οτι δεν κανει να κοιτας τις μερες τις πανσελήνου το φεγγαρι. Μου ειπε.

 - Γιατι?

 - Γιατι υπαρχει μια μάγισσα στην αλλη ακρη της Γης που κανει μάγια και εχει την πανσέληνο σαν τριτο ματι. Οποτε οταν την κοιτας ειναι σαν να κοιτας την μάγισσα κατάματα.
Απο εκεινο το βραδυ πολλα αλλαξαν, πολλα ξεχάστηκαν, πολλα εσβησαν. Ομως αυτο το βραδυ μου εμεινε σαν η αρχη μιας τρελας που δεν θα έβρισκε ποτε ησυχία.

 

Κεφαλαιο Πρωτο.

Απο τοτε που με θυμαμαι ειχα μια μανια με τις συλλογες. τηλεκαρτες, νομισματα, αρθρα από εφημεριδες, παραξενες βιδες, μπαταριες, φωτογραφιες. Όλα ηταν ταξινομημένα ανα κατηγορια. Οι φωτογραφιες ηταν οι μονες που ειχαν υπερβολικα πολλες κατηγοριες π.χ. Πολεμου, Αναρχια, Φυτα, Καταραχτες, Εκφρασεις ανθρωπων, Τοπια, Νεκρη Φυση και δεκαδες κατηγοριες ακομα. Ότι πιο παραξενο μπορει κανεις να φανταστει το ειχα. Η αγαπημενη μου όμως κατηγορια, αυτή που ειχε το δικο της ντοσιε αποκλειστικά, το στολιδι ολων των συλλογων μου ηταν η κατηγορια του φεγγαριου. Φωτογραφιες που εβγαζα κάθε πανσελινο για τα 14 τελευταια χρονια. Στην αρχη ηταν απλες φωτογραφιες από μια φωτογραφικη που βρηκα εκεινη την στιγμη "τρελας", μικρα φεγγαρια και θολα αρχισαν την συλλογη, οσο περνουσε ο καιρος το φεγγαρι εγινε κατι περισσοτερο από μια απλη συλλογη, οποτε και ειδικα για αυτές τις φωτογραφιες αγορασα μια φωτογραφικη μηχανη τελευταιας τεχνολογιας που να μπορει να συνδεετε με τηλεσκοπιο. Ετσι ειχα την ευκαιρια να βλεπω το φεγγαρι τοσο κοντα που ενιωθα ότι εάν απλωσω το χερι μου προς την μερια του θα ακουμπουσα την τραχια γεματη κρατηρες επιφανεια του. Καποιες μερες που με επιαναν οι καταθλιψεις καθομουν και κοιτουσα το ντοσιε από την αρχη μεχρι το τελος. Δεν ειχα χασει ποτε μου πανσέληνο και ηταν από τα πραγματα που ημουν περιφανος. Ότι και να γινοταν οπου και να ημουν αυτό ειχε παντα την μεγαλυτερη προτεραιότητα. Σιγα σιγα αρχισα να νιωθω εικιοτητα με το ¨παγωμενο¨ ,όπως ελεγαν οι περισσοτεροι ανθρωποι,  κομματι του συμπαντος. Ηταν μερες που επερνα ένα μπουκαλι κρασι και δυο ποτηρια. Καθομουν στο μπαλκονι μου και συζητουσα μαζι του, εγω και εκεινο. Του ελεγα τα προβληματα μου, καποιες φορες μεσα στην μεθη μου του ειχα φωναξει και ηστερα ζητουσα συγνωμη. Όμως ότι και να γινοταν παντα εκεινο ηταν εκει να με κοιταει στα ματια, να με ακουει και να ποναει όταν πονουσα και εγω. Ποσες φορες ειχα βρει τον εαυτο μου να σκεφτεται το ιδιο πραγμα «Μακαρι να μπορουσα να σε βλεπω συνεχεια και όχι μονο στο τελος του μηνα».
   Όταν χωρισα με την τελευταια μου κοπελα δεν μιλισα με κανενα για το θεμα εκεινο και περιμενα την επομενη πανσελινο για να τα πω σε εκεινο. Και όπως παντα ηταν εκει, από πανω μου να με περιμενει για να ακουσει ότι ειχα να βγαλω μεσα από την ψυχη, την καρδια και το νου μου. Εκεινο το βραδυ μιλισαμε για 7 ωρες μεχρι που το ειδα να χανετε μεσα στην ανατολη του ηλιου με ένα χαμογελο.


Photosource from djvman
Σάββατο, Αυγούστου 28, 2010


Τότε ξαφνικά θυμήθηκα τα παιχνίδια μπέιζμπολ που κάναμε με την ομάδα πριν τα παρατήσω.. Την αίσθηση εκείνη που νιώθεις περιμένοντας τον άλλο απέναντί σου να σου στείλει εκείνο το τόσο βαρύ για το μέγεθός του μπαλάκι με όλη του τη δύναμη.. Γιατί ξέρεις πως δε θα σου χαριστεί.. Και όσο περιμένεις ο ιδρώτας κυλάει στο μέτωπό σου μέσα απ' το κράνος ενώ παράλληλα η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη καθώς μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το στέλνεις πίσω και το βλέπεις ν' απομακρύνεται ψηλά στον ουρανό.. Και ξέρεις ότι τώρα που πέτυχες τον στόχο σου πρέπει να τρέξεις.. Και αυτό έκανα. Έτρεξα...

Η χαρτοταινία σχίστηκε και το σαγόνι του θρυμματίστηκε ενώ έφυγε πίσω μαζί με την καρέκλα.. Κομμάτια, μάλλον από δόντια θαρρώ, ακούστηκαν καθώς σκορπίστηκαν στο πάτωμα της αίθουσας όπου το κόκκινο βασίλευε.. (Το μπαλάκι πρέπει να ήταν ακόμη στο στόμα του γιατί δεν το είδα πουθενά..) Ταυτόχρονα είδα και την Κλεοπάτρα να πέφτει με το κεφάλι λιπόθυμη απ' την έδρα. Όμως δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα εκείνη τη στιγμή, όλα είχαν τελειώσει.. Κοίταξα γύρω μου και δάκρυσα.. Παντού μύριζε η κατάντια μας.. Μας σιχάθηκα... Πέταξα το ρόπαλο απ' τα χέρια μου και αφού έβαλα σ' όλους τους ορόφους φωτιά έφυγα τρέχοντας όπως μπήκα.. Μακάρι αυτή η φωτιά να μπορούσε να κάψει και όλες αυτές τις αναμνήσεις μαζί με το κτίριο της φρίκης... Κόντευε τέσσερις τα ξημερώματα και υποτίθεται μέχρι αυτήν την ώρα θα είχαμε γυρίσει πίσω. Τίποτα όμως δεν έγινε όπως το είχαμε σχεδιάσει εξ αρχής.. Τίποτα...
Ευτυχώς για 'μένα πρόλαβα και γύρισα σπίτι χωρίς να με καταλάβουν.. Και το επόμενο πρωί στο οποίο το απάνθρωπο αυτό σκηνικό ήταν πλέον γεγονός με βρήκε στο κρεβάτι.. Τρομοκρατήθηκε ολόκληρη η πόλη είπαν, αλλά δε μπορούσαν ν' αποδείξουν τίποτα.. Κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν άκουσε και δε μπορούσαν να με κατηγορήσουν για τίποτα ακόμη κι αν με υποψιαζόντουσαν...

Ο Άλεξ ευτυχώς δε μίλησε, αλλά ούτε και με ρώτησε τι συνέβη.. Ένα μήνα μετά από αυτό περίπου δεν τον ξαναείδα, μου είπαν πως είχε μετακομίσει με τους δικούς του, αλλά δεν τον έψαξα.. Ούτε κι αυτός εμένα.. Το πιο περίεργο και άσχημο που έμαθα λίγο καιρό μετά ήταν πως η Κλεοπάτρα είχα καταφέρει να συνέλθει και να βγει απ' το σχολείο πριν καεί ζωντανή όπως μάλλον έπαθε ο Κώστας.. Αλλά είχε πάθει ολική αμνησία και μερικές μέρες αργότερα έμεινε φυτό, μάλλον απ' το σοκ και το χτύπημα στο κεφάλι όταν έπεσε.. Όπως ήταν φυσικό και αυτή δε μπορούσε να πει τίποτα.. Κρίμα όμως, ήταν πολύ νέα για κάτι τέτοιο...

 
Και οι μέρες περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα.. Και τώρα θα ήμουν μια χαρά αν δεν ήταν εκείνος.. Κάποιος μας είχε δει εκείνο το βράδυ.. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά άκουσα πως ήταν ο Χρήστος, ο μεγαλύτερος αδερφός του Κώστα, (για τον οποίο εγώ για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχα ξανακούσει τίποτα) και ένα χρόνο μετά λένε, μαρτύρησε στην αστυνομία πως είδε τον αδερφό του μαζί με άλλους δύο να τρέχουν μεσ' στη νύχτα.. Δε ξέρω γιατί άργησε τόσο να μιλήσει, αλλά λίγο με νοιάζει τώρα.. Ευτυχώς βέβαια δεν είχε προλάβει να μας αναγνωρίσει, αλλά όπως και να 'χει αυτός είναι ο λόγος που με ψάχνουν μέχρι και σήμερα... Γι' αυτό σου λέω, πρέπει να με βοηθήσεις να φύγω απ' τη χώρα όσο πιο σύντομα γίνεται.. Και σε χρειάζομαι γιατί πλέον δε μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν άλλο... Με τα λεφτά τα βρίσκουμε, μην ανησυχείς.. Θα το κάνεις λοιπόν? Λέγε..

Ο ξανθός και γεροδεμένος τύπος τότε έκανε λίγο πίσω την καρέκλα του και ανοιγόκλεισε τα μάτια κοιτάζοντας το νυχτερινό τοπίο έξω απ' το παράθυρο.. Έσφιξε τα χείλη του και μετά έφτυσε μεσ' στο ποτήρι της μπύρας του βάζοντας ταυτόχρονα προσεκτικά το δεξί του χέρι στην εσωτερική τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του... Ένας ψιθυριστός πυροβολισμός ακούστηκε μέσα απ' το bar και λίγο μετά μια σκιά χάθηκε μεσ' στη βροχή με αργά και σταθερά βήματα, στο στενό που οδηγούσε προς το κέντρο της πόλης.. Εκείνο το περίεργο βράδυ βρήκε τον Πασχάλη απρόσμενα νεκρό με το κεφάλι βουτηγμένο στο αίμα πάνω στο τραπέζι της συνωμοσίας με ένα χαραγμένο "Χ" στο μέτωπό του, μάλλον από μαχαίρι...

About Me

Other Puppets

Memento Mori

Memento Mori

The boy who wanted to be a real puppet...

Smile as they cry, teach them how to fly. Bring the bed where they'll sleep for last time and in the end.. Dance on their graves...