Are you lost? Don't be afraid my dear, I'll be there when you'll need me.. To sing to you the song of sadness when all hope will have been lost...

Tied Puppets


Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)
<-------------------------------->


Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

The page of an old friend

Take a walk down the visual
Bill Ioanou


There are things known and things unknown an' in between are the doors...

Bleeders

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010
παρακαλω κλειστε την οποια μουσικη ακουτε και ακουστε το κομματι που εβαλα, με αυτο εγραφα την ιστορια :)
           

 
Πρόλογος.
Ξημερώματα Δευτέρας. Στριφογυρνάω μες το κρεβατι προσπαθωντας να κουκουλωθω με το σεντονι οσο καλυτερα μπορω, δεν μπορω να κοιμηθω και ο κρυος ιδρώτας σταζει σαν καταραμενη βροχη φωτιας στο μυαλο μου. Οταν περασαν μερικα δεκάλεπτα απ την ωρα που ξυπνησα απ τον εφιαλτη. Καθισα στο κρεβατι μου και αφουγκράστηκα, δεν ακουγα τιποτα που να θυμιζει το αιμοβόρο εξωγήινο μυαλό-καταβροχθίτη απ το εφιαλτη μου. Σηκωθηκα και ξεκινησα να περπαταω πανω στο παρκε του δωματιου μου. Έτριζε σαν διαολεμενο, πάντα πιστευα οτι καποια στιγμη θα πεσω στην τραπεζαρια που ηταν ακριβως απο κατω, αλλα ευτηχως μεχρι σημερα δεν ειχε γινει κατι τετοιο. Φτανω στην πορτα, πιανω το πομολο, ειναι δροσιστικο. Γυρναω και την ανοιγω ελάχιστα. Απο μικρος ειχα μαθει το μυστικο για να την ανοιγω χωρις να ακουγεται. Ανοιγεις λιγο και μετα με μια αποτομη κινηση ανοιγεις μεχρι την μεση, τοσο μου ηταν αρκετο για να περασω και να μην ακουστώ. Κατεβηκα την σκαλα και τωρα εστριψα για την κουζινα. Χρειαζομουν οπως και δηποτε ενα ποτηρι νερο. Ηπια και εβαλα το ποτηρι πανω στον παγκο. 
   Μια ξαφνικη πηγη φωτος με τυφλωσε οταν αντικατοπτρίστηκε απο το ποτηρι που μολις εβαλα στον παγκο. Ανοιγοκλεινα τα ματια μου μεχρι που να γυρισει το "φως" μου. Τοτε καταλαβα τι ειχε γινει. Βγηκα εξω στην βεραντα της κουζινας και κοιταξα πανω.

 - Ωστε εσυ παιζεις εδω εξω ε?

Δεν περιμενα καμια απαντηση απο εκεινο. Γιαυτο και καθισα στο δευτερο σκαλι απο τα τρια που σε εβγαζαν στο πισω κηπο του σπιτιου. Ακουσα καποιον να περπαταει μεσα στο σπιτι, ηστερα ετριξε το 12το ξυλο απ την πορτα της βεραντας. Οταν ανοιξε η πορτα γυρισα και εγω το κεφαλι μου. Ηταν η Γιαγια μου.

 - Τι κανεις εδω?

 - Τιποτα απλως κοιτουσα τον ουρανο και απολαμβανα την ηρεμια της νυχτας.

Ενα χαμογελο εμφανιστηκε στο προσωπο της γιαγια μου. Ηρθε και εκατσε διπλα μου και κοιταξε και εκεινη.

 - Ξερεις λενε οτι δεν κανει να κοιτας τις μερες τις πανσελήνου το φεγγαρι. Μου ειπε.

 - Γιατι?

 - Γιατι υπαρχει μια μάγισσα στην αλλη ακρη της Γης που κανει μάγια και εχει την πανσέληνο σαν τριτο ματι. Οποτε οταν την κοιτας ειναι σαν να κοιτας την μάγισσα κατάματα.
Απο εκεινο το βραδυ πολλα αλλαξαν, πολλα ξεχάστηκαν, πολλα εσβησαν. Ομως αυτο το βραδυ μου εμεινε σαν η αρχη μιας τρελας που δεν θα έβρισκε ποτε ησυχία.

 

Κεφαλαιο Πρωτο.

Απο τοτε που με θυμαμαι ειχα μια μανια με τις συλλογες. τηλεκαρτες, νομισματα, αρθρα από εφημεριδες, παραξενες βιδες, μπαταριες, φωτογραφιες. Όλα ηταν ταξινομημένα ανα κατηγορια. Οι φωτογραφιες ηταν οι μονες που ειχαν υπερβολικα πολλες κατηγοριες π.χ. Πολεμου, Αναρχια, Φυτα, Καταραχτες, Εκφρασεις ανθρωπων, Τοπια, Νεκρη Φυση και δεκαδες κατηγοριες ακομα. Ότι πιο παραξενο μπορει κανεις να φανταστει το ειχα. Η αγαπημενη μου όμως κατηγορια, αυτή που ειχε το δικο της ντοσιε αποκλειστικά, το στολιδι ολων των συλλογων μου ηταν η κατηγορια του φεγγαριου. Φωτογραφιες που εβγαζα κάθε πανσελινο για τα 14 τελευταια χρονια. Στην αρχη ηταν απλες φωτογραφιες από μια φωτογραφικη που βρηκα εκεινη την στιγμη "τρελας", μικρα φεγγαρια και θολα αρχισαν την συλλογη, οσο περνουσε ο καιρος το φεγγαρι εγινε κατι περισσοτερο από μια απλη συλλογη, οποτε και ειδικα για αυτές τις φωτογραφιες αγορασα μια φωτογραφικη μηχανη τελευταιας τεχνολογιας που να μπορει να συνδεετε με τηλεσκοπιο. Ετσι ειχα την ευκαιρια να βλεπω το φεγγαρι τοσο κοντα που ενιωθα ότι εάν απλωσω το χερι μου προς την μερια του θα ακουμπουσα την τραχια γεματη κρατηρες επιφανεια του. Καποιες μερες που με επιαναν οι καταθλιψεις καθομουν και κοιτουσα το ντοσιε από την αρχη μεχρι το τελος. Δεν ειχα χασει ποτε μου πανσέληνο και ηταν από τα πραγματα που ημουν περιφανος. Ότι και να γινοταν οπου και να ημουν αυτό ειχε παντα την μεγαλυτερη προτεραιότητα. Σιγα σιγα αρχισα να νιωθω εικιοτητα με το ¨παγωμενο¨ ,όπως ελεγαν οι περισσοτεροι ανθρωποι,  κομματι του συμπαντος. Ηταν μερες που επερνα ένα μπουκαλι κρασι και δυο ποτηρια. Καθομουν στο μπαλκονι μου και συζητουσα μαζι του, εγω και εκεινο. Του ελεγα τα προβληματα μου, καποιες φορες μεσα στην μεθη μου του ειχα φωναξει και ηστερα ζητουσα συγνωμη. Όμως ότι και να γινοταν παντα εκεινο ηταν εκει να με κοιταει στα ματια, να με ακουει και να ποναει όταν πονουσα και εγω. Ποσες φορες ειχα βρει τον εαυτο μου να σκεφτεται το ιδιο πραγμα «Μακαρι να μπορουσα να σε βλεπω συνεχεια και όχι μονο στο τελος του μηνα».
   Όταν χωρισα με την τελευταια μου κοπελα δεν μιλισα με κανενα για το θεμα εκεινο και περιμενα την επομενη πανσελινο για να τα πω σε εκεινο. Και όπως παντα ηταν εκει, από πανω μου να με περιμενει για να ακουσει ότι ειχα να βγαλω μεσα από την ψυχη, την καρδια και το νου μου. Εκεινο το βραδυ μιλισαμε για 7 ωρες μεχρι που το ειδα να χανετε μεσα στην ανατολη του ηλιου με ένα χαμογελο.


Photosource from djvman

About Me

Other Puppets

Memento Mori

Memento Mori

The boy who wanted to be a real puppet...

Smile as they cry, teach them how to fly. Bring the bed where they'll sleep for last time and in the end.. Dance on their graves...