Sentimental Violence: Η Είδηση

Tied Puppets

Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)

<-------------------------------->

Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

Σάββατο, Ιανουαρίου 30, 2010

Η Είδηση

22:37 | Blessed by Liani |

Και τώρα οι ειδήσεις των 20:00. Το πρώτο θέμα μας, ένα αγόρι 19 χρονών ξεψύχησε στο σπίτι του. Οι συνθήκες θανάτου είναι άγνωστες, όπως και η αίτια. Και τώρα ας προχωρήσουμε στο επόμενο θέμα μας που είναι η απαγωγή της οδοντόβουρτσας της Άννας Βίσση. Έχουμε καλεσμένους τον Μ.Τριανταφυλλοπουλο, την κυρία Τολουόλη και τον ιδιωτικό ντεντέκτιβ της κυρίας Βίσση.

- κύριε Τριανταφυλλόπουλε, ποιος λέτε να είχε κίνητρο να απαγάγει την οδοντόβουρτσα;

- Κοιτάξτε εγώ ……

Όλα ξεκίνησαν όταν εκείνη την μέρα είπα να έρθω και να τους κάνω έκπληξη. Συνήθως ερχόμουν Τέταρτες και Παρασκευές, όμως ήταν Δευτέρα, μόλις σχόλασα απ το σχολειό και κατευθυνθηκα στο σχολειο τους. Με τον κολλητο μου ειχαμε ψιλοχαθει τις τελευταιες βδομαδες, μιλουσαμε μονο μεσω τηλεφωνου. Οσο για την Αννα; της ειχα μιλησει πριν από μερικες μερες face to face.

Ειχε κινηση, το λεωφορειο ηταν σαν κλιβανος, ακομη και με ανοιχτα τα παραθυρα ηταν αποπνιχτικα. Ειχα γινει «παπι» χωρις το παπακι. Για να διανεισεις μια αποσταση μισης ωρας κανονικα, μου πηρε μια ολοκληρη ωρα.(και φαντασου εάν αρχισουν οι εργασιες για το μετρο, τοτε τι θα γινετε;). κατεβηκα στην σταση και αρχισα να περπατω.

- φτου, δεν τους προλαβα. Θα εχουν μπει για μαθημα.

Περπατοντας, όπως παντα δεν προσεχα τους τριγυρω, ημουν βυθησμενος στις σκεψεις μου, το τι θα τους πω, τι γκριματσα να κανω μολις με δουν και χωρις να το καταλαβω εφτασα. Ανοιξα την πορτα του ισογειου με μια σμπρωξια και μπηκα. Μεσα στο κτιριο ηταν δροσερα, σε αντιθεση με την θερμοκρασια εξω. Κοιταχηκα στον καθρευτη για τελευταια φορα, μηπως εχω τιποτα και καλεσα το ασανσερ. Ξεροντας ότι εχουν μαθημα πατησα το κουμπι για τον 2^ο οροφο, το κιλικειο. Ανεβαινοντας με το ασανσερ ακουγα ένα ατομο να κατεβαινει με παταγο τις σκαλες και να βγαζει παραξενους θορυβους. Το ασανσερ σταματησε. Βγαινω, και κατευθηνομαι προς την πορτα κιλικειου, την ανοιγω…ολη η χαρα μου για να τους δω μετατραπηκε σταδιακα σε οργη και θυμο. Μεσα σε κλασματα δευτερολεπτου η καρδια μου διαλυθηκε, οι γροθιες μου σχηματιστηκαν και το μυαλο μου θολοσε, αυτό που ειδα μου κατεστρεψε τα παντα, τα ονειρα μου για το σαββατοκυριακο, το καλοκαιρι και γενικα για τις σχεσεις μας.

2

Το κιλικειο κλειστο, κανενας στην αιθουσα εκτος από δυο φιγουρες. Του Θαναση και της Αννας. Το κεφαλι του ηταν μπροστα στο δικο της και κοιταζοντουσαν στα ματια. Καθησμενοι σε διαφορετικες καρεκλες και το χερι του θαναση λιγο πιο πανω από το γονατο, οι στασεις των σωματων τους μαρτυρουσαν κατι περισσοτερο από φιλικες προθεσεις. Με ειδαν και αμεσως γυρισαν προς εμενα σαν να μην συνεβαινε τιποτα.

- πως από δω; Ρωτησε ο Θανασης.

- Ειπα να σας κανω μια εκπληξη αλλα φαινεται ότι εσεις μου την κανατε πρωτοι.

Τελειωνοντας την φραση γυρισα, εκλεισα την πορτα και αρχισα να κατεβαινω τις σκαλες δυο – δυο. Ακουσα πίσω μου την πορτα να ξανανοιγει και βηματα.

- Δεν είναι αυτό που νομιζεις Γιωργο, περιμενε…φωναζαν

- Σας ευχομαι να ειστε ευτηχισμενοι μαζι. Σταματησα και γυρισα προς τα πίσω.

- Εμενα να με ξεχασετε και οι δυο.

Τους ειδα να ξεπροβαλουν απ την γωνια της σκαλας λαχανιασμενοι. Ανταλαξα βλεματα με τους δυο. Η Αννα ηταν η πρωτη που εκανε κινηση, ηρθε με φορα και με αγκαλιασε. Τα χερια της απλωθηκαν γυρω απ την μεση μου. Γυρισε το κεφαλι της προς τα πανω, τα ματια της υγρα προμινιαν την αρχη μιας παρτιδας δακριων.

- δεν είναι αυτό που νομιζεις, ψιθιρισε.

- Ασε με,

αρχησα να την σπρωχνω (ηταν δυσκολο, αφου τα χερια τις σαν να ειχαν αγκιστρια που μπλεχτικαν στα ρουχα μου). Τελικα την εσμπρωξα και ξαναρχισα να κατεβαινω, ειχαν μεινει 5-10 σκαλοπατια όταν μπηκε μπροστα ο θανασης.

- Μην εισαι παρανοικος, δεν τρεχει τιποτα μεταξυ μας, απλως την ρωτησα εάν μπορω να κανω εξασκηση μαζι της, μπας και ριξω καμια γκομενα.

- Περιμενεις να το πιιστεψω;

- Ναι γιατι αυτή είναι η αληθεια.

- Μπορει να ειμαι χαζος αλλα δεν ειμαι και καθυστεριμενο.

Απόφευγοντας τον ριχτηκα στην ¨τελικη ευθεια¨ για την πορτα του ισογειου. Εκοψα πρωτος την κορδελα και μετα ακολουθουσαν ο πρωην κολλητος και η πρων γκομενα μου.

Εφτασα τρεχοντας στην κοντινοτερη σταση και μπηκα στο πρωτο λεοφωρειο που ηρθε. Πίσω από τα γυαλια ηλιου, ένα δακρυ ειχε ξεφυγει και στην συνεχεια το επομενο. Το κινητο μου βουηζε στην τσεπη από τις κλησεις που διαδεχονταν η μια την άλλη, Το εκλεισα. Κατεβηκα σε καποια σταση και πηρα το λεοφωρειο για το σπιτι μου, τωρα πια δεν εκλεγα, τα δακρυα μου ειχαν εξατμιστει από την θερμοκρασια που ειχα ανεβασει λογο της οργης. Παλι κατεβηκα απ το λεοφωρειο (αυτή την φορα στην σταση του σπιτιου μου) και μπηκα στο σπιτακι μου. Οι γονεις ελειπαν. Χωθηκα στο μονο μερος που ενιωθα ασφαλης, το κρεββατι μου. Οι σκεψεις περναγαν σαν τα δεντρα που βλεπεις από ένα παραθυρο τραινου, όλα θολα, στιγμιαια. Με διεκοψε απ την ¨περισυλογη σκεψεων¨ το τηλεφωνο του σπιτιου. Στην αναγνωριση κλησης ειδα το κινητο του θαναση. Εβγαλα το τηλεφωνο απ την μπριζα και ξαναχωθηκα στο κρεββατι. Φλασια μου ηρθε μια ιδεα, σηκωθηκα συνδεσα το τηλεφωνο πίσω στην μπριζα, σηκωσα το ακουστηκο και καλεσα το 166.

Το σηκωσε ενας ανδρας 20-25 ετων κρινοντας από την φωνη και ειπε ότι λενε παντα.

-

- ένα παιδι στην οδο Ταραμπουρα 37 εχει καποιο προβλημα, ελατε γρηγορα, στον 3^ο οροφο. Τον λενε…Γιωργο Παπαδοπουλο.

Συγνωμη που σας διακοπτω κυρια Νικολουλη αλλα εχουμε καινουργια στοιχεια για το πρωτο θεμα μας, τον θανατο του 19 χρονου αγοριου. Τωρα μαθαινω ότι ηταν αυτοκτονια, το αγορι ειχε παρει τηλεφωνο το ΕΚΑΒ από μονο του. Τωρα συνδεομαστε με τον απεσταλμενο ρεπορτερ μας στο σπιτι του αγοριου. Για πες μας Βασιλη Μπακλαβα.

- Λοιπον, είναι σιγουρα αυτοκτονια και το εχει εξακριβωσει η αστυνομια όμως δεν είναι γνωστος ο λογος που ο 19 χρονος Γιωργος εκανε αυτή την πραξη. Οι γειτονες μας ειπαν ότι ηταν ένα ησυχο παιδι. Οι γονεις φευγοντας μετα από την αναγνωριση δεν εκαναν καμια δηλωση. Μαθαμε ότι η αναγνωρηση εγινε με δυσκολια γιατι το προσωπο του ηταν παραμορφωμενο από τα χτυπηματα στον τοιχο που εικαζεται ότι εφερε ο ιδιος στον εαυτο του. Μονο εμεις μπορεσαμε να μπουμε στο σπιτι για να σας δειξουμε αποκληστικες εικονες του χωρου οπου ξεψυχησε το αγορι. Εδώ βλεπετε τον τοιχο μες τα αιματα και τα μυαλα του παιδιου, όπως και εδώ κατω την λιμνη από αιμα και μυαλα παλι.

- Οπα!!! Τι είναι αυτό; Ναι κυριες και κυριοι ειμαστε οι πρωτοι που σας δειχνουμε το δοντι του Γιωργου, κανεις άλλος δεν θα……………

Αυτή η ιστορια εχει πολλα ηθικα δηδαγματα, παρτε αυτό που θελετε και διντε του από εδώ. Εγω παιρνω αυτό που λεει «ποτε μην σπας το κεφαλι σου για μικροπραγματα».

Η ΖΩΗ είναι ένα θαυμα που πρεπει να το εκμεταλευτουμε, το κάθε λεπτο που περναει χανουμε εμπειριες. Μην καθεσε και το ξαναδιαβαζεις, βγες εξω μαθε, κανε, γνωρισε. Η ζωη δεν σταματαει.

Labels Everything Else

2 Commited Crimes:

Ανώνυμος είπε...: loipon eipa kai egw na egainiasw to blog sas...bravo paidia polu kalh douleia....sunexiste etsi me olo kai pio psycho anarthseis...

p.s h skhnh thanatou tou paidiou metrhse...hahahah

....wonderboy.....; 1 Φεβρουαρίου 2010 στις 8:55 μ.μ.
AlexStre είπε...: ουδέν σχόλιο... ξέρεις οτι μου άρεσε από την αρχή...; 2 Φεβρουαρίου 2010 στις 9:38 μ.μ.