Are you lost? Don't be afraid my dear, I'll be there when you'll need me.. To sing to you the song of sadness when all hope will have been lost...

Tied Puppets


Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)
<-------------------------------->


Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

The page of an old friend

Take a walk down the visual
Bill Ioanou


There are things known and things unknown an' in between are the doors...

Bleeders

Τετάρτη, Ιουνίου 16, 2010

Δεκάδες μικρά τερατίνια, με γλοιώδη σώματα γεμάτα στο αίμα να παλεύουν το ένα με το άλλο για κομμάτι ανθρωπίνων σωμάτων. Τα περισσότερα είχαν ήδη γυρίσει προς την μεριά των ηρώων μας και καρφωμένα όλα τους κοιτούσαν. Η ένταση είχε φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, οι μυς του Vio είχαν κοκαλώσει, προσπαθούσε να μιλήσει αλλά το στόμα του αρνιόταν με πεισματικά να ανοίξει. Τα μάτια του είχαν καρφωθεί πάνω στην τεράστια μάζα που αποτελούσε τη Μητέρα που το μεγαλύτερο μέρος του σώματος της έμοιαζε με ένα παραγεμισμένο στομάχι που ήταν έτοιμο να εκραγεί. Κοίταξε και τα μικρά της που αν και ήταν μικρότερα στο μέγεθος ο τρόμος που σου προκαλούσαν δεν ήταν λιγότερος από εκείνα που είχαν συναντήσει μέχρι τώρα. Ένιωθε την καρδιά του να σταματά για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα να ξαναχτυπά, σαν να αρνιέται να παραδώσει τα όπλα. Ο πρώτος που έκανε την αποφασιστική κίνηση ήταν ο Κάλβιν. Γύρισε προς την πόρτα και άρχισε να την ανοίγει. Κανείς από τους τρεις μας δεν περίμενε να μιλήσει ο Κάλβιν, όλοι πέσαμε πάνω στην πόρτα και την ανοίξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Με την περιφερειακή μου όραση είδα τις μινιατούρες τέρατα να αρχίζουν να τρέχουν προς το μέρος μας σαν να 'ταν αγώνας ταχύτητας μετ εμποδίων, σωροί από ανθρώπινα υπολείμματα, κεφάλια, πατούσες και δάχτυλα δεν ήταν τίποτα παρά ένα μικρο πηδηματάκι για αυτά τα κακάσχημα πλάσματα. Μέσα στην βιασύνη μας κάνεις δεν σταμάτησε να ρωτήσει τον Κάλβιν το γιατί ανοίγουμε την πόρτα από την οποία πριν μπήκαμε, αλλά υποθέτω πως όλοι μας ξέραμε ότι ή θα αποδεχτούμε την μοίρα μας και θα κάτσουμε να γίνουμε μεζές, ή θα παλέψουμε για να επιβιώσουμε από αυτόν τον εφιάλτη. Μπορεί οι πιθανότητες μας να ήταν ίδιες, είτε θα καθίσουμε στο μέρος "Σωτηρία", είτε θα γυρίσουμε στο μέρος από εκεί που ήρθαμε, αλλά προτιμούσαμε να προσπαθήσουμε. Είχαμε περάσει σχεδόν όλοι όταν τα μικρά μπάσταρδα μας πρόλαβαν και άρχισαν να ουρλιάζουν απ' την έκσταση και την αδρεναλίνη. Τελευταίος χώθηκε μέσα απ' την πόρτα ο Κερκ, όλοι μας βάλαμε όση δύναμη είχαμε στο να κλείσουμε την ατσαλένια πόρτα, πέσαμε με όλο το βάρος των σωμάτων μας. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα ένα τερατινι έχωσε το κεφάλι του μέσα απ' την εναπομείναν χαραμάδα της πόρτας και έμπηξε τα δόντια του στο καλάμι του Κερκ. Απ την δύναμη που είχαν ασκήσει πάνω στην πόρτα κόψαμε το κεφάλι του τέρατος στην περιοχή του λαιμού. Ένα ουρλιαχτο διαδωθηκε στον διαδρομο και ο Κερκ επεσε κατω με ένα γδουρπο σφαρδαζοντας απ τον πονο. Αν και οι στολες ηταν παχιες και ειδικα κατασκευασμενες για στρατιωτες δεν σταματισε το οξυ. Το υφασμα ελιωσε σε κλασματα δευτερολεπτου, και αρχισε να καιει το δερμα. Καποιες σταγονες ειχαν φτασει μεχρι και το κοκκαλο, η μυρωδια του καμενου υφασματος καλυψε για μερικα δευτερολεπτα την δυσωδια της καμενης σαρκας. Μολις σφραγισαμε την πορτα, δηλαδη καπου στα πεντε δευτερολεπτα αφοτου ο Κερκ δεχτηκε το δαγκωμα, ορμηξα στο κεφαλι που κρεμοταν απ το ποδι του Κερκ, το επιασα με τα χερια και αρχισα να το τραβαω, αυτο μονο χειροτερεψε την κατασταση του Κερκ που λιποθημισε απο τον πονο. Εγω αρχισα να νιωθω ενα καψιμο στο αριστερο μου χερι, γυρισα την παλαμη για να τις δω και ειδα πως ενα μικρο μερος οξεως ηταν αναμεσα στον δεικτη και τον αντιχειρα. Μπροστα στα ματια μου παρακολουθησα να δημιουργείτε ενα κενο, δεν προλαβα να αισθανθω πονο, και το οξυ ειχε ηδη καψει ό,τι βρηκε στο διαβα του και εσταξε κατω στο πατωμα συνεχιζοντας την καθοδικη του πορεια. Ειχα μεινει να κοιταω το αριστερο μου χερι χωρις να μπορω να το πιστεψω. Ολα αυτα μεσα σε δεκατα του δευτερολεπτου. Οταν κοιταξα τον Κερκ ανατριχιαζοντας τρομαξα και μονο στην ιδεα το τι πονο εζησε εκεινος. Τωρα πια μπορουσες να δεις με γυμνο ματι το κοκκαλο απ το ποδι του Κερκ που ειχε γινει αρκετα πιο λεπτο. Ο Κρις ανοιγοκλεινε τα ματια του στεκομενος στην πόρτα. Ο μοναδικος που εκανε την σωστη κινηση ηταν ο Καλβιν. Κλωτσησε το κεφαλι του τερατος, κατι που εγω μες στην βιασυνη μου δεν το σκεφτηκα καν. Τουλαχιστον ετσι θα απομακρυνοταν απ το ποδι του Κερκ και δεν θα ειχα τωραενα αριστερο χερι τρυπιτιρι. Οταν η μποτα του Καλβιν εκανε επαφη με το εναπομειναν μερος του τερατος ακουστηκε ενας ηχος, οπως οταν κοβεις μια μπανανα απ τις υπόλοιπες. Προς ανακουφιση μας το κεφαλι πεταξε προς τον κοντινοτερο τοιχο. Ομως δεν αποχωριστηκε το ποδι του Κερκ. Τωρα κοιτουσαμε σαν ηλιθιοι το πρωην ποδι να κανει σβουρες, να σκαει κατω στο πατωμα και να θρυματιζεται το κοκκαλο. Ο πιο ψυχραιμος ο Κάλβιν επιασε τον Κερκ απ' το ένα χερι και το σηκωσε μεχρι την μεση.

"ΤΙ ΣΤΕΚΕΣΤΕ? ΑΡΠΑΞΤΕ ΤΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ" ουλιαξε με μια εκφραση απογνωσης ζωγραφισμενη στο προσωπο του.
Αρπαξα τον Κερκ απ την αλλη μερια και αρχισαμε να τρεχουμε οσο πιο γρηγορα μας επετρεπαν τα ποδια μας, αν και δεν ήταν τοσο ευκολο με τον Κερκ που ηταν ακομη λιποθημος. ο Κρις ετρεχε μπροστα μας μισογυμνος με τα γυαλια νυχτερινης ορασεως και να σκαναρει τον δρομο μπροστα. Απ το μυαλο μου περασε μια τελειως ακυρη σκεψη, ότι ακομη και μετα απο ολες αυτες τις στιγμες που εγιναν η συνηθεια που είχαν σαν ομαδα τους εβγαινε υποσυνείδητα. Δεν χρειαστηκε ο Καλβιν να πει τίποτα ο Κρις ηξερε πολυ καλα τι να κανει. Δεκαδες σκεψεις περασαν απ το μυαλο μου ομως ρωτησα την πιο σημαντική. Γιατι μου φανηκε τοσο περιεργο που τρομαξα στην αρχη όταν την σκεφτηκα.

"Κάλβιν πως ηξερες ότι δεν θα υπηρχαν τερατα απ την πλευρα που ηρθαμε?"

"Δεν ηξερα, εκεινη την στιγμη που ηλπιζα ηταν οτι δεν θα ειναι. Και εξαλλου οι χτυποι σταματησαν μετα. Δεν ξερω γιατί και πως, απλως ήταν καθαρα αντιδραση ενστινκτου"

Κοιταξα το Καλβιν και προσπαθουσα να καταλαβω το τι ελεγε, ομως ηταν τοσο απιστευτο που τον κοιταξα τρομαγμενος. Δεν μπορουσε να το χωρεσει το μυαλο μου το τι εγινε. Οπως το σκεφτομουν κοιταζοντας το προσωπο του Καλβιν δεν προσεξα και πατησα κατι που εμοιαζε με μηχανικο λαδι. Μεσα σε ενα βλεφαρισμα βρισκόμουν μπρούμυτα κατω στο πατωμα, διπλα μου ο Κερκ και παραδιπλα μου ο Καλβιν που ειχε καταφερει να σταθει ορθιος. Ζαλιζόμουν και το δεξι αυτί μου βούιζε. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ξαναγλιστρισα και τώρα και το προσωπο μου ήταν μες στο λαδι. Άρχισα να σκουπίζω τα ματια μου απ' το λαδι. Οταν σκούπισα το ένα ματι ειδα τον Κρις να τρεχει προς την μερια μας. Το αριστερο μου αυτί που δεν ειχε πρόβλημα άκουγε τον Κρις να ουρλιάζει.

"ΕΡΧΟΝΤΑΙΙΙ!!!"

ξαναπροσπαθησα να σηκωθώ αλλά απέτυχα και πάλι, αυτήν τη φορά ένιωσα τον αυχένα μου να χτυπάει σε γωνία του τοίχου, το ίδιο και οι μηροί. Ο Κάλβιν παράτησε τον Κερκ και αρχισε να τρέχει προς την κοντινότερη πόρτα που μπορουσε να βρει. Ξαναπροσπαθησα να σηκωθώ ομως το μονο που κατάφερα ήταν να καταλήξω πάλι στο πατωμα με την απόγνωση να με γεμίζει. Τότε ειδα την σωτηρία μου. Μια τρύπα στον τοιχο που απ' ό,τι φαινόταν συνέχιζε μερικα μέτρα σε βάθος. Ήταν αρκετα μεγάλο για να με χωρεσει, αρχισα να χώνομαι μεσα με το κεφάλι, το λαδι εκανε την προσπαθεια ακομη πιο δύσκολη. Προχώρησα δυο τρία μέτρα όταν άκουσα τον Κρις από πίσω μου να ουρλιάζει

"ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ"

Γύρισα να δω και εκεινη την στιγμη αποθανάτισα την εικόνα του Κρις να παλεύει να κρατηθεί από οπουδήποτε, ήταν ηδη ο μισός μέσα όταν τον πρόλαβαν. Είδα αίμα να πετάγεται από το στόμα του και τα ποδια του να πετιούνται στον απέναντι τοιχο. Στόματα να τον δαγκώνουν, ποδια από τερατα να τον περιτριγυρίζουν, και με μια πνιγμένη στο αίμα κραυγή ο Κρις να πεθαίνει με τα ματια ανοιχτά και το στόμα του ακομη ανοιχτό απ' την προσπάθεια. Αποτομα ο αψυχος πια κορμος του Κρις να τραβιεται έξω και να κατασπαράζεται. Δυο λεπτά αργότερα η σιωπή επέστρεψε στους διαδρόμους και το μονο που έμεινε να θυμίζει από τον Κρις και το Κερκ ήταν η λιμνούλα του μηχανικού λαδιού που τώρα πια ειχε αναμιχθεί με ανθρώπινο αίμα. Δεν άκουσα ποτέ την κραυγή του Κάλβιν. Αλλά ηξερα πια ότι ήταν νεκρός. Έμεινα ξαπλωμένος ακίνητος να κλαίω, από χαρα ήταν? από λυπη? από απόγνωση? Δε ξερω αλλά ξερω ότι ημουν χαρουμενος που εζησα. Λυπημενος που εχασα τρεις ανθρωπους οι οποιοι ήταν οι προστατες μου. Απογνωση γιατί ακομη και αν επεζησα αυτήν την κατασταση δεν ηξερα το πως θα επιζησω στο μελλον. Ολα μαζι αναμηγμενα με αναμνησεις από την Γη, τους συγγενεις μου, ολους οσους ηξερα, ολους οσους μισουσα, ολους οσους δεν ηξερα. Το κλαμα μου διεκοπη όταν άκουσα εναν ηχο πίσω μου. Γύρισα για να δω και ήσαν ένα τερας που ειχε ξαπλωσει και προσπαθουσε να χωθει στον αεραγωγο. Τρανταχτηκα απ τον τρομο μου και αρχισα να μετακινουμε πιο βαθια. Ευτηχως δεν χωρουσε, ημουν ασφαλης για όση ωρα ημουν εδω μέσα. Προχώρησα δυο τρία μέτρα ακομη και κοιταξα πίσω μου. Το τερας δεν ηταν εκει. Ανακουφισμενος αφησα το κεφαλι μου να πεσει και οι μυς μου χαλαρωσαν. Οι ανασες μου ηταν στον ρυθμο της καρδιας μου. Σιγα σιγα αρχισαν να πεφτουν οι χτυποι της καρδιας μου και οι ανασες. Τωρα που ημουν ηρεμος αρχισα να σκεφτομαι το πως θα βγω από εδω μέσα χωρις να πεθανω. Το να παω πισω δεν ηταν επιλογη οποτε επρεπε να συνεχισω μπροστα. Άρχισα με αργες κινησεις να σπρώχνω το σωμα μου όταν ξανακουσα τον ηχο απο πριν, κοιταξα και ήταν και πάλι ένα τερας που προσπαθουσε να μπει στον αεραγωγο. Συνεχισα να σερνομαι μπροστα. Οταν γυρισα να ξανακοιταξω πίσω ειδα ότι το τερας ειχε σηκωθει, εβλεπα τα ποδια του. Παραξενευτικα, πρωτον το γιατί επιμενει τοσο πολυ με το να μπει αφου ειχε δοκιμασει να μπει και πριν, μπορει να ηταν αλλο τερας εκεινο απαντησα στον εαυτο μου. Μπορει. Το ειδα να κανει μερικα βηματα πισω απ' την εισοδο που ειχα μπει εγω. Σταματισα και παρακολουθουσα το τι κανει. Τοτε καταλαβα τι εκανε τοση ωρα οταν ειδα ενα γνωστο μικρο κεφαλι να ξεπροβαλει και να κοιταει μεσα στον αεραγωγο, ακριβως πανω μου. Παγωσα, το μυαλο μου εστελνε μηνυματα στους μυς, αλλά εκεινοι δεν ανταποκρινοντουσαν. Το μικρο κοιταξε ξανα προς την μερια του μεγαλου τερατος με απορια χωρις να μπορει να καταλαβει. Ομως εγω ειχα καταλαβει, τοση ωρα δεν προσπαθουσε να μπει στον αεραγωγο αλλα εδειχνε στο μικρο το που βρησκομουν. Τότε το μεγάλο εσπρωξε με το κεφάλι του το μικρο πιο μέσα στον αεραγωγο. 


Τότε ολα τα σηματα του μυαλου μου εφτασαν επιτελους και με σπασμωδικες κινησεις γεματες τρομο αρχισα να σερνομαι οσο πιο γρηγορα μπορουσα μπροστα. Ενιωσα εναν πονο στο ποδι μου σαν να με δαγκωσε σκυλι. Ομως μες τα επομενα δευτερα ενιωσα και εγω τον πονο που ειχε νιωσει ο Κερκ. Αρχισα να κουναω το ποδι μου περα-δωθε μπας και καταφερω να σκοτωσω το μικρο μπασταρδο. Ομως εκεινο δεν ενιωθε τίποτα. Μετα από 1 λεπτο παλης μαζι του άκουσα τον γνωριμο πια ηχο και το ποδι μου εγινε πολυ πιο ελαφρυ. Ουρλιαζοντας και βριζοντας κοιταξα πίσω μου και ειδα το μικρο να φευγει με το ποδι μου στο στομα του, συνεχισα να σερνομαι με όση δύναμη ειχα, ομως δεν ήταν αρκετο. Συντομα περισσοτερα μικρά ηρθαν και συνεχισαν την δουλεια του προηγουμενου. Δεν χωραγαν ολα μαζι οποτε ένα ένα επερναν κομματια μου μαζι τους.

Μεχρι που εκλεισαν τα ματια μου βλεποντας ένα μικρο κωλογαμημενο μπασταρδεμενο γαμιδι να φευγει με τα γεννητικα μου οργανα.

Η σωτιρια μου εγινε η καταδικη μου.

The End

5 Commited Crimes:

Ανώνυμος είπε...

plaka kaneis re file!!!!!kala k den itheles na grapseis telos????eisai sovaros????nomizo oti aksize i anamoni k ta parakalia gia sunexeia!!!me liga logia ....EISAI GAMATOS...TA SPAS...EISAI THEOS...K SAGAPAME!!!ta therma mou sugxaritiria .... to teleio anatrixiastiko telos gia tin teleia istoria sou! (de systinomai ksereis esu auti pou krufokoitaei k alla blogs) ;)

Liani είπε...

ευχαριστω ευχαριστω
που ειναι το βραβειο μου?
το νομπελ μου που πηγε?

ξερεις οταν εγραφα την ιστορια πριν απο πεντε χρονια πιστευα οτι εκεινο το τελος που ειχα δωσει αρκουσε. αλλα αρκουσε για μενα, δεν ηξερα οτι καποια μερα θα το διαβαζαν και αλλοι.

αλλα αφου με τσαντισατε σας εδωσα το τελος που θελατε και περιμενατε. αλλα πιστευω αυτη θα ειναι η τελευταια φορα που θα γινει κατι τετοιο. απλως ετυχε σε αυτη την αναρτηση να μου βγει το τελος.

παντως θα πω οτι η ιστορια δεν ειναι τελεια, εχει κενα.

αντε και ελπιζω να κανεις και πιο συχνα σχολια γιατι θα σε παρω με την σαγιοναρα εαν δεν κανεις :P

Lianiς

Ανώνυμος είπε...

tora pou ekanes tin arxi mporei na sou vgainei na grafeis pantou telos....oso gia ta sxolia tha prospathiso an einai na me apeileis :) filia

Adis είπε...

Ανατριχιαστικά ωραίο τέλος.. Απ' τη στιγμή δηλαδή που μπήκε στον αεραγωγό και μετά.. Βέβαια να σου πω την αλήθεια περίμενα να ζήσει έστω και ένας, έτσι από θαύμα δε ξέρω, απλά το περίμενα..

Και κάτι ακόμα, γιατί διάβασα κάτι που δε μ' άρεσε σ' ένα σχόλιο...

Σε διαβάζει δε σε διαβάζει κανείς δεν είναι απαρέττητο το τέλος να τους καλύπτει όλους. Εντάξει δε λέω, καλά έκανες και έβαλες τέλος εδώ, αλλά γενικά όταν κάτι σε γεμίζει εκεί είναι και το τέλος του.. Αυτό φτάνει. ;)

Άντε καλό απόγευμα! :)

Dannossiel είπε...

χεχε
καφροφαντασυ...
οι Ιερες Δούλες της Θεάς Καφροδίτης ευλογούν εσάς,το βλογκ σας και τις καφροϊστορίες σας.

About Me

Other Puppets

Memento Mori

Memento Mori

The boy who wanted to be a real puppet...

Smile as they cry, teach them how to fly. Bring the bed where they'll sleep for last time and in the end.. Dance on their graves...